Day of the Dead Festival – Hollywood Forever Cemetery

Die-no

Een heel klein stukje achtergrondinformatie (gaat ze weer): een onderdeel van de reis was dat we naar San Diego zouden gaan om daar, vlak bij de Mexicaanse grens, de authentieke Dia de Los Muertos feesten zouden meemaken. Leuk bedacht natuurlijk, maar de extra 6 uur die we heen en weer moesten rijden als je zelf geen rijbewijs hebt zijn niet altijd even goed te verantwoorden aan de persoon die wel moet rijden. Dus ruilden we San Diego in voor een extra stop op de route van Los Angeles naar San Francisco.

Een beetje sip was ik wel, omdat het hele idee van Dia de Los Muertos – of Day of the Dead- me altijd al gefascineerd heeft. Ik ben zelf opgegroeid als ‘katholiek’, en mijn ervaring met de dood en herdenken was altijd gehuld in een gordijn van wierook, tochtige kerken en deprimerende psalmen. En dan heb je daar de Mexicanen, die zich niet richten op het lijden en het rouwen, maar op het eren van het leven van de doden. Ik vind dat prachtig en interessant, omdat verlies nu eenmaal deel is van het leven en je zelf kunt bepalen hoe je er mee om wilt gaan.

Dia de Los Muertos voor beginners

Even een korte samenvatting voor mensen die niet helemaal bekend zijn met het principe. Dia de Los Muertos is een Mexicaanse traditie waarbij alle overleden voorouders, geliefden en vrienden worden geëerd. Deze viering komt dan weer voort uit het (immer depressieve) katholieke gebruik van Allerheiligen (1 november) en Allerzielen (2 november), die ook weer een link hebben met het heidense Samhain én ons moderne Halloween (31 oktober). Volg je het nog? Fijn.

Eigenlijk komen al die feestdagen op hetzelfde neer: de poorten tussen de materiële wereld en de plek waar de schimmen zich begeven (hoe je dat ook wil noemen) gaan open. En als je enigszins zin hebt om contact te zoeken met het hiernamaals, zijn dit wel zo’n beetje de dagen om het te doen. In het geval van Halloween betekent het dat je jezelf verkleedt om de geesten weg te jagen, in het geval van Dia de Los Muertos betekent het juist dat je nog één dag per jaar je tijd door kunt brengen met iedereen die je mist.

Dit enorm schattige kleine skeletje.

Los Angeles

Mooi toch? Ik snap zelf niet helemaal waarom ze dit soort dingen in andere landen beter begrijpen, waar ze hun religie vieren en uitgaan van hoop, terwijl ik bang was dat ik zou branden in de hel omdat ik snoep had gegeten op goede vrijdag. Zo, dat was het stukje mini-trivia over het feest, weer terug naar de reis.

Wat onwijs fijn is aan Amerika, is dat het een enorme smeltkroes is van verschillende culturen. Niet iedereen is daar even blij mee (kuch..Trump..kuch), maar het zorgt er wel voor dat je ook wat verder van de Mexicaanse grens een stukje van de cultuur mee kunt pikken. En omdat mensen graag feesten in het weekend en iedereen schijt heeft aan de regels van officiële tradities konden we een groot Dia de Los Muertos feest meepakken in Los Angeles. Op een hele bijzondere plek, Hollywood Forever Cemetery.

Hollywood Forever Cemetery, de plek des onheils.

Een beetje dubbel

Vers uit ons Comic Con kostuum en in de schmink kwamen we aan op de begraafplaats. Ik weet niet wat ik precies verwacht had, maar dit was het niet. Stel je voor: een soort Lowlands of Rock Werchter, maar dan op een begraafplaats en met alleen maar Mexicaanse muziek. Bij de entree stonden traditionele dansers en over het hele terrein waren de meest uitbundige altaars gebouwd, om de overleden voorouders te eren. En hoewel de aanpak bijna niet commerciëler kon, waren deze altaars juist ontzettend persoonlijk.

Dat is dan ook meteen wat een beetje wringt aan deze vorm van de viering. Van de ene kant is het prachtig dat iedereen deel mag nemen aan een mooie traditie, die berust op liefde en respect. Van de andere kant is het wel een beetje raar dat je als vreemde ongelovige zo maar bij een herdenking aanwezig mag zijn. Met blikken bier van 14 dollar in je hand. Dat doet dan toch wel weer een beetje af aan het respectvolle en het neigt bijna naar ‘cultural appropriation’ omdat het geen deel uitmaakt van je eigen cultuur. En natuurlijk is het prachtig om te zien, maar je beseft je op dat moment wel dat je je vooral aangetrokken voelt tot het esthetische aspect van het hele gebeuren, in plaats van dat je écht begrijpt waar het over gaat.

Niet authentiek, wel leerzaam

Het was enorm mooi opgezet en zo tof om mee te maken, maar tegelijkertijd besef ik me ook dat dit een beetje de Disney-versie is van een oud gebruik en dat het allesbehalve traditioneel te noemen is. Toch denk ik dat ik er zelf wel een aantal dingen heb opgepikt die ik mee zal nemen in de rest van mijn leven.

Dat het misschien wel meer voldoening kan geven om iemand te vieren dan om iemand te rouwen. Dat Amerikanen echt van alles een kermis weten te maken, zelfs van een begraafplaats. Maar de allergrootste les die ik heb geleerd: bestel nooit een biertje van 14 dollar waar ‘Michelada’ in de titel staat, want dan krijg je namelijk bier met tomatensap, tabasco en ‘clam juice’ en die smaak wil je echt nooit ervaren.

 

Nog wat sfeerfoto’s:

Hier waren Thomas en ik dus enorme cultuurbarbaren.
Ook dieren worden niet vergeten.
Insert ‘dooie boel’ grap.
Mooie gedachte: de tafel dekken zodat alle overleden geliefden nog een keer kunnen aanschuiven.
Voor het geval het niet echt duidelijk was van wie dit graf is: Johnny Ramone.

 

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.