Afgelopen maand ging ik eindelijk na 2,5 jaar weer terug naar Indonesië. Een reis met een doel, maar ook voor een mooie vakantie.

Ik zou deze reis gaan maken samen met mijn moeder. Ons plan was om een maand gaan rondreizen op Java en Bali. Mijn moeder zag het al helemaal voor zich. Backpacken, in hostels gaan slapen, helemaal terug naar de natuur en ons zoveel mogelijk begeven tussen de lokale bevolking. Ok moeders, prima plan maar ik neem gewoon een koffer mee als je dat goed vind.

Ze vroeg mij welke dingen ik graag wilde gaan zien. Ik had niet echt specifieke wensen omdat ik in de tijd dat ik in Indonesië woonde al veel van het land heb gezien. Dus ik liet haar alles kiezen en een reisplan opzetten. Ze vroeg me of er dan écht niet iets was waar ik graag naar toe wilde? Tot er 1 ding in mijn gedachten omhoog schoot! Ik wil naar het ghost hotel op Bali!

Een stukje geschiedenis

In mijn zoektocht op internet naar mysterieuze plekken in Indonesië vond ik PI Bedugul Taman Rekreasi Hotel and Resort. Een gigantisch (zeggen zo’n 10 voetbalvelden groot!) luxe resort gelegen op ongeveer een uur vanaf Ubud vlakbij het pittoreske meer, Lake Beratan. Het is gebouwd in de jaren 1990 en is schijnbaar verlaten aan de vooravond van de opening.

Eén verhaal suggereert dat de vastgoedontwikkelaar achter het project werd vervloekt vanwege zijn corrupte zakelijke praktijken en vervolgens failliet ging. Een ander verhaal vertelt over een volledig operationeel hotel vol met werkers en gasten. Die allemaal plotseling in één nacht verdwenen en spoken en demonen achterlieten om de lege gangen van het hotel te besluipen. Andere spookachtige verhalen duiden de bovennatuurlijke aanwezigheid aan de geest van de arbeiders die bij de bouw van het hotel zijn verongelukt.

Bizar genoeg is de werkelijke geschiedenis van het Ghost Palace Hotel enigszins moeilijk te verifiëren. Maar het meest waarschijnlijke scenario is dat het begin jaren negentig werd gebouwd als een investeringsproject van Tommy Suharto, de jongste zoon van de voormalige Indonesische president Soeharto. Tommy ging in 2002 naar de gevangenis nadat hij was veroordeeld voor de moord op een rechter in het Indonesische Hooggerechtshof die hem eerder schuldig had bevonden aan corruptie lasten. Vervolgens is de bouw van het hotel tot stilstand gekomen en is daarna nooit meer opnieuw gestart.

Unheimlich gevoel

We hadden voor die dag een lokale Balinese jongen, genaamd Lenggu, gevonden die ons die dag zou rondrijden langs alle plekken die we graag wilden gaan zien. Na een kort bezoek aan de Pura Ulun Danu Bratan temple, de bekende Balinese tempel die je terug kan vinden op het Indonesische geld. Gingen we onderweg naar het mysterieuze hotel, ongeveer 20 minuten bij de tempel vandaan. Ik had de driver van te voren al verteld wat we graag wilden zien en dat 1 van die dingen een verlaten ‘ghost hotel’ was.

Dit soort dingen kan je bij Indonesische mensen namelijk beter van te voren vermelden omdat bijna alle lokale mensen hier zeer sterk geloven in ‘meer tussen hemel en aarde’ en geesten. Ze maken een duidelijk onderdeel uit van het dagelijkse leven hier (denk aan dagelijkse offeringen etc.). En mede ook om hem de eerlijke kans te geven om aan te geven als hij mij daar liever niet heen zou willen brengen. Maar dit was geen probleem zei hij!

Aangekomen bij het hotel zagen we dat het terrein was afgezet met een metalen hek. Met daarvoor een brede, niet-echt-uitnodigend-kijkende Balinese bewaker.

Ik had van te voren al op internet gelezen, van andere mensen die het hotel ook bezocht hadden, dat je 10.000 rupiah (zo’n 0,60,-) moest betalen om het terrein te kunnen betreden.

Op zo’n 100 meter van de ingang zag ik het hotel liggen. De eerste indruk was een immens groot, donker hotel, volledig begroeid met klimplanten en onkruid. Wat ons eigenlijk direct een wat ‘unheimlich’ gevoel gaf.

Maar wel de uitgelezen plek voor fanatieke ghost hunters dacht ik zo!

De nors kijkende meneer liet ons door, waarschijnlijk denkend, wat moeten die gekke Belanda’s (Indonesisch voor Nederlanders) in hemelsnaam hier? En ma besloot al in de eerste minuut om veilig bij de brede bewaker te blijven zitten en te wachten tot ik klaar zou zijn. Dus ik keek Lenggu, onze driver / tour-guide lachend aan en zei ‘Kom op! Ben je er klaar voor?’.

Maar nee hoor, Lenggu leek het ook niet zo’n goed idee en wilde daar echt niet naar binnen. ‘Sorry miss, I have some bad experience, I don’t want to go’. Fijn…als iedereen ineens afhaakt en het mij wel een goed idee leek om de driver in ieder geval verder te vriend te houden (want hij moest ons natuurlijk ook weer veilig terug naar het hotel brengen, besloot ik hem verder niet te pushen. Maar dit betekende dat het dus helemaal op mezelf aan kwam!

Naast de eerste wat ‘ongemakkelijke indruk’, ben ik verder vrij nuchter aangelegd. Maar direct nadat ik het hek doorliep voelden mijn benen ineens heel gek ‘zwaar’. Alsof ik ineens 2 kilo suiker met mij mee sleepte. Heel vreemd!

Al was ik eigenlijk meer bang voor de staat waarin ik het hotel zou aantreffen en of het wel veilig was om rond te lopen dan wat ik daar wel of niet aan ‘geesten’ zou kunnen gaan aantreffen. Maar vol goede moed liep ik richting de lobby van het hotel.

Tot nu toe zag dit er allemaal wel veelbelovend maar niet heel creepy uit!

Toen ik de lobby in wilde lopen ontdekte ik dat ik toch niet helemaal alleen was. Een stuk of 4 Indonesische jongetjes liepen al giebelend het hotel uit. Ze negeerden me en gingen druk verder met het maken van selfies. Waarschijnlijk hadden ze ook gehoord van de historie van het hotel en waren ook op een ‘spooktocht’ (misschien een leuke selfie met een geest?).

Verboden paden!

Ik liep de entree van het gebouw binnen. En zag gelijk dat er een stuk was afgezet met een geel waarschuwingslint. De vloer was nat van het water en ik moest goed oppassen om niet uit te glijden. Het was duidelijk niet helemaal de bedoeling dat je het hotel zomaar mocht betreden.

Ok, toch wel een beetje spannend en misschien niet helemaal de bedoeling. Maar mijn nieuwsgierigheid en drang naar avontuur won het van mijn angst en ik liep door. Dit was zo’n groot gebouw, ik wist niet waar ik het beste kon beginnen!

Naarmate ik verder het hotel in liep, zag ik dat de ruimtes verder helemaal leeg waren. Ik vroeg mij af, aangezien het hotel direct na opening gesloten werd, of hier überhaupt ooit meubels gestaan zouden hebben? Al lopend door de hal stelde ik mij een grote welkomstbalie voor met mooie, kristallen kroonluchters aan het plafond. Maar van niets hiervan was iets terug te vinden. Ik ging links de bocht om en kwam in een andere grote, lege gang.

De linkerkant van de gang was open zodat er buitenlucht en licht naar binnen kon komen. Maar het was er stil, geen tjilpende vogeltjes of krekels.

Toch niet helemaal ok…

Ik liep verder de lege gang in. En ik besefte mij wederom hoe groot dit complex was. Ik besloot om nog wat verder door te lopen want ik wist dat er ook kelders etc. zouden moeten zijn. Maar aan het einde van deze gang kreeg ik toch wat lichte kriebels. Het voelde ergens gewoon niet helemaaaal ok. Wat als ik zou uitglijden en zou vallen? En wat als niemand me dan hoort?

De tour-guide en mijn moeder stonden ver buiten gehoord afstand. Dus het zou echt wel even duren voordat ze me zouden kunnen vinden (als ze al het hotel binnen durfden te gaan).

Mijn gevoel zei me ergens dat ik niet verder moest lopen en een eenzame dood in een verlaten hotel aan de andere kant van de wereld leek mij ook een slecht idee, dus keerde ik om!

In plaats daarvan besloot om de buitenkant van het hotel te gaan bekijken en daar vond ik een grote trap naar boven. De zijkant van de trap was versierd met 2  grote Naga’s (slangen / draken), mythische fabeldieren die je vaker ziet terug komen in de Indonesische cultuur en verhalen. Voorzichtig ben ik de trap opgeklommen.

Ik moest goed oppassen want de trap was al jaren niet meer onderhouden en door de jaren heen helemaal overwoekerd door onkruid en mos wat de trap spiegelglad maakte.

Van bovenaf had je een prachtig uitzicht op de omgeving en het hotel. Ik had dit complex graag in bedrijf willen zien! Helemaal onontdekt was deze plek niet, te zien aan de tientallen (honderden…?) kamers en ruimtes die waren bedekt met graffiti. Woorden in zowel het Indonesisch als in andere talen. Blijkbaar wisten een aantal Russische ghosthunters zich ook hun weg naar dit hotel te vinden (maar waarom moet je het dan gelijk bekladden?).

Helemaal bovenaan aangekomen werd ik niet alleen verrast door een prachtig uitzicht, maar ook door een tapijt van mooie, paarse bloemetjes! Wat het hele ‘spookhotel’ opeens een lieflijke twist gaf.

Een toekomst?

Nadat ik 10 minuten van het mooie uitzicht had genoten besloten ik maar voorzichtig aan de klim naar beneden te beginnen. Want overdag is dit hotel best te doen, maar je wil hier niet zijn als het donker wordt! En Indonesië gaat gewoon elke dag om 18:00 het licht uit.

Beneden zaten Lenggu en moeders me al verwachtingsvol op te wachten. Want ze waren toch wel een béétje benieuwd of ik misschien nog wat Indonesische ‘spirits’ op mijn spooktocht was tegengekomen!

In de auto onderweg naar onze volgende locatie bedacht ik me, dat als dit hotel wel ooit succesvol geopend was, je hier waarschijnlijk behoorlijk wat euro’s voor neer had moeten leggen om hier een nachtje te blijven logeren. Jammer genoeg is het bij een mooi concept gebleven en genieten de paar mensen die op zoek zijn naar geesten en deze plek weten te vinden er nu van op een heel andere manier. Ik weet zeker, was ik hier met iemand geweest die de moed had gehad om samen met mij dit hotel in te gaan, dan was ik zeker nog verder op onderzoek uitgegaan!

Maar wie weet komt er in de toekomst misschien nog wel eens een rijke Indonesische zakenman die het hotel een nieuw leven in wilt blazen. Zodat je hier ook echt een nachtje zou kunnen overnachten! (maar of je dan een rustige nacht zal hebben…?)

 

– Lielo