Onwennig openingswoord
Ik heb altijd duizend-en-één ideeën. Zoveel dat mijn man Thomas me altijd een beetje uitlacht als ik weer met iets nieuws op de proppen kom. Het zoveelste passie-project dat op de denkbeeldige stapel wordt gesmeten. Ik denk dat het er in mijn hoofd er net zo uit ziet als in mijn werkkamer. Een goedbedoelde basis, met heel veel potentie, maar er komt in een hoger tempo meer meuk bij dan dat er ook daadwerkelijk iets af wordt gerond.
Maar tussen al die brainfarts en onuitgevoerde plannen staan een paar keteltjes al jaren te pruttelen. Zo bedacht ik me heel lang geleden dat ik een alternatief reisblog wilde beginnen. Vol goede moed reserveerde ik een domein naam, dacht ik na over verhalen en bestemmingen, maakte ik foto’s, maar ook die verdwenen in foldertjes op mijn computer waar ik niet meer over nadacht. Dan was er wel weer iets anders dat de aandacht vroeg. Mijn domein naam zag ik na een aantal jaar alleen nog maar als er geld voor werd afgeschreven.
De nooit ontwikkelde site haalde ik begin dit jaar offline en alles wat in de koelkast stond verhuisde zonder pardon naar de prullenbak. Lekker opgeruimd. Op naar het volgende project.
Ik was intussen druk met mijn hoofd bij de vakantie naar Amerika die ik aan het plannen was, waarbij ik vrij spel had gekregen om de reis naar mijn eigen zin in te vullen. Ik weet niet of Thomas daar nog steeds heel blij mee is, maar de reis heeft een beetje een duister thema gekregen. En toen viel alles weer op zijn plek. Dat rare reisblog moest er gewoon komen.
En hier zijn we nu. Wat ooit bedacht was als ’the horrible trip’ is nu omgedoopt tot ‘akelige adressen’. Waar ik schrijf over de bestemmingen en verhalen die ik zelf graag wil meemaken. Voor mensen zoals ik, die liever naar een afgrond kijken dan naar een zonsondergang.
Voor mensen die geïnteresseerd zijn in wat er eigenlijk in de schaduw te zien is. En voor mensen die het gewoon leuk vinden om te weten wat ik eigenlijk allemaal uitspook als ik niet werk. Maar stiekem eigenlijk het meest voor mezelf. Omdat je sommige ideeën niet in je mentale rommelkamer moet wegstoppen, maar tentoon moet stellen op een mooie plank in je rariteitenkabinet.
