Bodie Ghost Town

 Bodie vanuit de bergen

Zoals je in ons vorige blog kon lezen waren we onderweg naar Bodie, maar gingen we daar met een (hele zanderige) omweg heen via Chemung Mine. Dat was een dubbele winst, want niet alleen was Chemung Mine een van de mooiste plekken van onze reis, maar door de omweg reden we via een andere route Bodie in. Waar andere mensen binnenkomen via ‘de gewone weg’  met een tolpoortje, kwamen wij vanuit de bergen en zagen we Bodie opdoemen in het dal voor ons. Een prachtplaatje dat ik niemand wil onthouden. Enfin, nu ter zake: Bodie! De model-ghosttown van mijn dromen.

Bodie is een van de meest bekende spooksteden in Californië, als het niet de bekendste is. De stad is een typisch ‘western’ stadje dat in de goudkoorts tot bloei kwam. Op het hoogtepunt in 1879 woonden er in Bodie tussen de 5.000 en 7.000 mensen, met ongeveer 2.000 gebouwen. Hiervan staan er vandaag de dag nog ongeveer 170 in het spookstadje, dat intussen is omgedoopt tot een ‘State Historic Park’.

De gebouwen lijken bevroren te zijn in de tijd, en ondanks dat ze onbewoond zijn blijven ze in goede staat bewaard. Dit komt omdat Bodie, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Chemung Mine, sinds 1940 vandalisme is tegengegaan en de gebouwen onderhouden worden. Dat zorgt ervoor dat Bodie een unieke plek is, waar je redelijk ongekunsteld het gevoel hebt in een western stad te lopen.

Southern Gothic

Toen ik Bodie voor het eerst zag op internet, wist ik dat ik er heen wilde gaan. Iets in mij is altijd aangetrokken geweest tot dit soort stadjes. Van Slagharen in mijn jeugd, Bobbejaanland met de houten gebouwen, tot de western filmset Sioux City in Gran Canaria. Mijn allergrootste wens: een ouderwets ‘southern gothic’ kerkje bezoeken op een dorre vlakte in de VS. Had ik even geluk toen we Bodie binnen reden.

In 1882 werden er twee kerken gebouwd in Bodie: de Methodistenkerk en een Katholieke kerk. De laatste brandde af in 1930, maar de houten Methodistenkerk staat er nog steeds. Je kunt er door tralies naar binnen kijken, maar helaas kun je hem niet betreden. Jammer, want ik voel me altijd vermakelijk ongemakkelijk in oude kerkjes.

Spookspullen

Dat zet ook meteen de toon voor het spookstadje: het lijkt een soort ‘Urban explorers paradise’, maar in werkelijkheid kun je bijna geen enkel gebouw betreden. Het is meer een soort Efteling, waar je door ruiten en roosters naar binnen mag kijken in een spookachtige omgeving. Waar de tijd stil lijkt te hebben gestaan, en je met een beetje verbeelding exact voor kunt stellen hoe mensen geleefd moeten hebben.

Dat zaait overigens ook wel twijfel, want alle verouderde spullen in de gebouwen staan opvallend perfect op hun plek in de verlaten woonkamers en klaslokalen. Het lijkt of de bewoners van de ene op de andere dag vertrokken zijn, maar de geschiedenis leert dat de bewoners veel geleidelijker uit Bodie zijn vertrokken. Het is dus waarschijnlijker dat de beheerders die het park onderhouden alle gevonden spullen op een passende plek terug hebben geplaatst, om zo een authentiek beeld te geven van hoe het geweest moet zijn.

Het museum in het museum

Één van de gebouwen die je wel in mag (gratis notabene, een unicum in de VS!) is het museum van Bodie. Alle spulletjes die geen thuis hebben gevonden in de overgebleven gebouwen, staan hier uitgestald. Dan besef je je eigenlijk hoe modern deze stad was, ondanks de oude houten huizen waar de mensen in woonden. Maar aan de andere kant laat het museum ook precies de spullen zien waar je op hoopt in een western-stadje.

Een van de meest fascinerende (en natuurlijk duistere) objecten in het museum was deze begrafeniskoets. Met ruimte voor een grafkist en ruiten om de overledene nog te kunnen zien. Heel duidelijk een voorloper van onze moderne lijkwagen.

Bodie had een begraafplaats, die je ook kunt bezoeken als je er bent. Omdat wij van de andere kant kwamen aangereden, hebben we die helaas gemist toen we er waren. Ik was uiteraard zeer benieuwd naar de alom bekende ‘boothills’ uit die tijd. Genoemd naar de heuvels waar de laarzen met hun punten omhoog staken naar de hemel. Maar je kunt niet alles hebben…dus hebben we deze over moeten slaan.

Dood en verderf in de woestijn

Die begraafplaats was ook wel nodig, want overleven in Bodie was niet altijd vanzelfsprekend. Werken in de mijn was zwaar. Maar daarnaast waren de winters in de bergen streng, waarbij kou en ziekte honderden levens wegnamen.

Maar dat er een paar honderd mensen dood gingen verklaart niet waarom er nog maar zo weinig van de ooit zo grote goudzoekersstad over is. Nadat de mijnen leeg begonnen te lopen werd Bodie geteisterd door een aantal branden, die het werken en leven in Bodie nog moeilijker maakten.

De grootste brand kwam pas in 1932, en die werd gesticht door niemand minder dan een kleuter van nog geen 3 jaar oud die met lucifers aan het spelen was. Een stad die jaren geteisterd werd door allerlei criminelen, maar uiteindelijk in vlammen op ging door een kind dat net kon lopen. Dat is er echt een voor in de geschiedenisboeken.

Alles wat god verboden heeft

Van de duistere, criminele geschiedenis zijn gelukkig ook nog resten te vinden. Want waar de goudzoekers waren, waren criminelen, dronkenlappen, bordelen en casino’s. In die tijd werden de moordlustige, agressieve criminelen aangeduid als ‘bad men’, en Bodie had er genoeg van rondlopen.

In haar hoogtijdagen had de stad meer dan 60 saloons, waar uitbundig werd gedronken en vuurgevechten geen uitzondering waren. Één van deze saloons is nog te bewonderen, naast het casino van Bodie. Je kunt er niet naar binnen, maar als je door de ramen tuurt zie je de bierflesjes nog op de bar staan. Alsof iedereen die hier ooit leefde van het ene op het andere moment in rook is opgegaan.

Waarschijnlijk zijn alle spullen die hier staan wel authentiek, maar zijn ze wel op de ‘juiste plek’ gezet om een mooi plaatje te maken. Het is makkelijk om hier in gedachten te verdwalen, want dit is precies hoe je wil dat een spookstadje er bij ligt. Dat maakt het meteen ook wat gekunsteld, omdat het bijna té perfect is.

Geesten uit het verleden

Dat geldt overigens ook voor alle andere gebouwen in het stadje. In sommige kun je naar binnen, bij andere moet je het doen met een blik door het raam. Dan is het net de Efteling, maar dan een soort post-apocalyptisch cowboydorp. Alleen het ‘Pepper’s ghost’ effect mist hier dan nog, waarbij geesten op glaspanelen worden geprojecteerd zoals in het Spookslot.

Maar misschien kunnen we het hier wel doen met échte geesten. Na ons bezoek heb ik de aflevering van Haunted Places geluisterd over het stadje, en ben ik er dieper ingedoken. Net als de meeste locaties bezochten we ook Bodie overdag. En dat is maar goed ook, om een paar redenen.

Allereerst is er geen verlichting in Bodie. En als je tussen de bergen rijdt is donker echt heel, heel erg donker. Ten tweede is het park ruim voordat de avond valt al gesloten. Er zijn drie uitzonderingen, waarop je het park in de avond kunt bezoeken. Als je de kans hebt: doen. Het is volgens mij echt een unieke een griezelige ervaring om daar ’s avonds rond te kunnen lopen. De meeste gebouwen in Bodie doen overdag al spookachtig aan, laat staan als de avond valt.

Vervloekte kiezelstenen

Even terug naar de spoken! Bodie schijnt namelijk een spookstad te zijn die haar reputatie eer aan doet. Zo wordt er regelmatig een geest van een mollige Chinese vrouw gezien in het voormalige huis van J.S. Caine. Ook zijn er meerdere meldingen van onverklaarbaar gegiechel rondom het kerkhof.

Maar het bekendste griezelverhaal hier is ‘de vloek van Bodie’. Daarbij gaat het gerucht dat als je iets meeneemt uit Bodie, je vervloekt raakt. De geesten van de stad willen dat alles wat in Bodie hoort, in Bodie blijft. Iedereen die toch wat meeneemt, raakt verstrikt in een web van ongeluk. Het gevolg is dat er regelmatig pakketjes worden teruggestuurd naar het State Park. Met spijkers, kiezelstenen en stukjes hout erin – en een excuusbriefje dat ze niets mee hadden moeten nemen. Auto-ongelukken, ziekte en onheil schijnen allemaal voortgekomen te zijn uit de illegaal verkregen objecten uit Bodie.

Mocht de legende je nog niet bang maken, dan doet de wet er nog een schepje bovenop. Het is namelijk ook verboden om spullen mee te nemen uit het spookstadje.

Het perfecte spookplaat(s)je

Bodie is boven alles enorm fotogeniek. Het is het plaatje dat in je opdoemt als je denkt aan een Western spookstad. Daarnaast is Bodie ook nog eens vrij groot en kun je er dus uren ronddwalen. Thomas denkt daar anders over, maar wij zijn alleen in het voorste ‘centrale’ stuk geweest. Om in zijn woorden te spreken ‘als je eenmaal een paar van die huizen gezien hebt, zal de rest wel hetzelfde zijn’. Toch zijn er bijna 170 huizen te bekijken en kun je helemaal naar de oude goudfabriek lopen aan het eind van de horizon.

Door de uitgestrektheid heb je vaak het gevoel alleen te zijn, maar Bodie is wel erg toeristisch. Toen wij er waren liepen er ongeveer 50 mensen rond, maar dat stoort niet. Het is een fascinerend stukje geschiedenis en het levert ontiegelijk prachtige plaatjes op voor in je vakantie-album. Als ik de foto’s terugkijk kan ik bijna niet meer geloven dat dit een echte plek is, waar ik heb rondgelopen. Bodie is bijna té perfect als spookstad. Maar dat zorgt er ook voor dat je het eigenlijk niet kunt missen.

Na een paar uur ronddwalen verlieten we de stad, nu via de hoofdweg. Achteraf bleek er een tolhuisje te zijn waar je 8 dollar entree moest betalen bij binnenkomst. Maar net als de ‘Bad men’ van die tijd blijkt er ook voor ons een achteringang naar Bodie geweest te zijn via een hobbelig zandpad. Nu maar hopen dat er geen vloek rust op wanbetalers…