Chemung Mine & Masonic

Road to nowhere

‘Oh trouwens, op de route naar Bodie is nog een ghost town waar we misschien langs kunnen’ zei ik tegen Thomas. Gewoon omdat het ‘min of meer op de route lag’. Dat het bijna twee uur omrijden was naar Chemung Mine liet ik maar even achterwege. Thomas ging akkoord, op voorwaarde dat we dan wel met het dak open zouden rijden door de bergen. Iets waar hij later spijt van zou krijgen.

De weg naar Chemung Mine is niet de makkelijkste weg. Met veel omwegen had ik een coördinaat gevonden van de locatie, want er is niet echt een adres. En als je denkt dat je er bijna bent (dankjewel, Google Maps), moet je alsnog bijna een half uur om een meer heenrijden. En dan kom je op een zandpad zonder borden. Succes!

 

Hillbilly paradijs

Na een uurtje stofhappen in een cabrio, kwamen we aan bij de ghost town. En er was helemaal niemand. Grappig, want dat is eigenlijk wat je van een ghost town verwacht. Maar later zouden we merken dat dit lang niet altijd het geval is. Dat maakt Chemung Mine ook meteen zo bijzonder: het is echt verlaten en er is geen toezicht of onderhoud gepleegd om de verlaten mijn in de bergen aantrekkelijk te maken voor toeristen.

Voor wie het wel aantrekkelijk is? Mensen die hun hand niet omdraaien voor een uithoek en te zien aan de lege bierblikjes met kogelgaten, ook voor jongeren die in de bergen willen hangen. Een echt hillbilly paradijs, met houten constructies die op instorten staan, autowrakken en ver genoeg van de bewoonde wereld om met rust gelaten te worden.

Jonger dan het lijkt

De constructies die hier staan zijn jonger dan ze lijken. Bij mijnwerkers en de goudkoorts denk je toch al snel aan cowboys en in mijn hoofd voelt dat oud. De mijn is gebouwd in 1909, en gesloten in 1939. Dat maakt de mijn dus ongeveer zo oud als mijn opa was en ik weiger te geloven dat mijn opa in dezelfde tijd leefde als de cowboys. Maar misschien is dat gewoon mijn onwetendheid, wie zal het zeggen?

Een van de mooie dingen aan de mijn is dat er ook nog daadwerkelijk een mijn te zien is. Deze is wel goed afgesloten met roosters, maar als je goed kijkt kun je nog naar binnen gluren. Alle bouwsels die er staan spreken tot de verbeelding; waar zijn ze voor gebruikt? Hoeveel goud is er gevonden? Waarom zijn ze hier weg gegaan?

Ik moet er niet aan denken dat je elke dag deze berg op moet zwoegen en dan in de hitte onder de grond moet gaan om misschien een klompje goud te vinden. Toch werd er tot 1920 best veel goud gevonden, als ik het internet moet geloven. Vanaf die tijd vertrokken de laatste mijnwerkers en werd de boel gesloten.

 

Spookt het in deze spookstad?

Er doen verhalen de rondte dat het spookt in Chemung Mine. Net als in andere dorpjes waar goud werd gezocht kwam hier niet het meest frisse volk op af. Je kunt je iets voorstellen bij mannen die zijn gedreven door hebzucht en hun avonden vullen met drank en gokken. Volgens de legende laten de geesten zich daarom vooral op zaterdagavond zien, wanneer er werd gefeest door de lokale bewoners.

Dan zouden er mensen verdwijnen in de mijn en kun je je er beter niet vertonen. Of dit komt door de geesten, of doordat Chemung Mine een hangplek lijkt voor schietgrage tieners, weet ik niet. Wij waren er overdag en dat was misschien maar beter ook. Het is niet een plek waar ik ’s avonds laat graag zou ronddolen, al is het maar omdat je grote kans hebt dat je in een roestige spijker gaat staan. Maar er is ook iets aan een plek zo ver weg van de bewoonde wereld, met ondergrondse gangen… niet helemaal mijn idee van een gezellig kampeertripje.

Uiteraard dronken we wel in stijl een biertje in de bergen. Ik kan zo geen andere plek noemen waar bier drinken uit een grote fles gepaster voelde dan hier, tussen de lege kogelhulzen en vervallen mijnschachten. Op 2,5 km hoogte smaakt alles beter.

Korte geschiedenis

Er valt over Chemung Mine niet veel te vertellen, behalve dan dat het de erts naar Bodie bracht om verwerkt te worden. En laat dat nu de volgende ghost town op onze route zijn! Maar het vervoeren werd op een gegeven moment te duur en de mijn moest sluiten. De mijn is tijdens haar bestaan 3 keer opgebouwd en weer afgebroken, maar gelukkig is de laatste versie blijven staan. Hoe oud de gebouwen precies zijn, weet niemand. Maar de indrukwekkende omgeving en het verval van de mijn maken dit tot alles wat je in een ghost town zoekt. Misschien niet het klassieke plaatje, maar wel echt rustig.

Totdat er een bus hippies aankwam, met hetzelfde idee als wij…

Masonic

In de stofbak reden we verder op weg naar Bodie (dachten we). Maar door een verkeerde afslag kwamen we in een doodlopend stuk dat later Masonic bleek te zijn, het stadje dat bij de mijn hoorde. Op ongeveer 4 km afstand van Chemung Mine woonden vroeger de mensen die in de mijn werkten. En ook van dat dorp zijn nog wat restanten terug te vinden, hoewel die minder indrukwekkend zijn dan de mijn zelf.

 

In Masonic leefden de goudzoekers van die tijd. In tegenstelling tot de inwoners van Bodie waren de mensen in Masonic vrij rustig en was er weinig criminaliteit. Zolang de mijn het goed bleef doen, was er in het dorp ook genoeg te doen. Er was zelfs een hotel en een postkantoor. Maar toen de mijn sloot, vertrokken ook de mensen uit Masonic en bleef er maar weinig over van het dorp. Wat er nu nog resteert zijn een aantal houten skeletten. Er zijn nog een paar oude foto’s van hoe het er uit gezien moet hebben.

Als je er toch bent, kun je net zo goed nog even doorrijden naar Masonic, maar het is geen must. Chemung Mine is veel indrukwekkender en heeft een uitzicht waar je ‘u’ tegen zegt. Misschien niet de ghost town die je verwacht, maar wel degene waarvan ik iedereen aan zou raden om er heen te gaan. Met een beetje goed zoeken kom je er vanzelf, en dat maakt de reis alleen maar leuker!