Indonesië – Taman Festival Bali

In de jaren dat ik in Indonesië heb gewoond heb ik meerdere bijzondere tripjes gemaakt. Ik ben altijd op zoek naar unieke, ongewone off-the-beaten-path locaties op internet en in een land als Indonesië, gevuld met mysterieuze verhalen en gebruiken, kom je daarvoor zeker aan je trekken!

Een van die locatie’s was Taman Festival Bali. Het is een verlaten pretpark op Padanggalak Beach, ten noorden van het belangrijkste knooppunt van Sanur.

Dit keer niet gevonden via internet, maar het waren een paar Indonesische vrienden die mij vertelden over deze plek. Ze vertelden mij dat er verhalen rond gaan die zeggen dat hier sinds de sluiting van het park geesten zouden rondwaren en dat de krokodillen die hier ooit woonden door gebrek aan voedsel overgingen op kannibalisme.

Het themapark werd kort na opening in 1997 gesloten vanwege marketing- en financiële problemen. Het zag ook in een juridische strijd over zijn landgebruik.

Het klonk als een perfecte locatie om te bezoeken op onze vrije dag!

Na een beetje Googlen bleek deze plek niet moeilijk te vinden. Het was makkelijk met de auto bereikbaar. Daar aangekomen zagen we dat er nog andere mensen waren, 2 westerse mensen met fotocamera’s. Ah, zij hadden dus ook lucht gekregen van deze bijzondere locatie.

We parkeerden de auto en liepen naar de ingang van het park. We zagen wat overblijfselen van de kassa’s van het park. Het was duidelijk dat je niet meer hoefde te betalen om hier binnen te komen. Maar binnen een mum van tijd sprong er een Indonesisch mannetje uit de bosjes voor ons! En zei ons in het Indonesisch, dat als we naar binnen wilden we 20.000 (omgerekend zo’n € 1,50) entreegeld moeten betalen. Dit was natuurlijk eigenlijk onzin want het park was al 20 jaar niet meer in gebruik en was sindsdien nooit meer heropent.

Na wat onderhandelen en wat kleingeld toegestopt te hebben mochten we eindelijk naar binnen. Dit komt vaker voor in Indonesië, in alles wordt een handeltje gezien. Een verlaten pretpark of door gewoon een hek dwars over de weg te zetten en tolgeld te eisen. Maar in een (officieel nog steeds een derde wereld) land waar mensen niet veel te besteden hebben en de inkomens heel erg laag liggen, snap ik het ook wel. Alles om te overleven.

We liepen langs de kassa’s het park in. Er was verder niemand te bekennen. Om ons heen een langzaam oprukkende jungle en wat overgebleven standbeelden van Balinese goden of andere traditionele karakters, zoals barongs of naga’s (draken).

Dit soort beelden (poortwachters, vaak ook naga’s (draken) of boven deuren meestal een Kala-kop) vind je vaak bij de ingang van parken, tempels en huizen. Dit om de boze geesten op afstand te houden.

We liepen wat verder het park in. Wat we toen zagen waren de overblijfselen van wat vroeg het theater moet zijn geweest.

Ik was in de 5 minuten dat we hier binnen waren al helemaal lek geprikt door alle kleine mugjes en steekbeestjes die er om ons heen zwierven.

Door de sluiting van het park, kort na opening, heeft dit park nooit echt hoogtijdagen gekend. Zonde, want door de gunstige ligging van het park (10 minuten van het strand) moet dit een uitstekende locatie zijn geweest voor een dagje uit met de kinderen.

Van de sfeer die de meeste mensen die het park ook hadden weten te vinden op internet omschreven als ‘griezelig’, ‘spookachtig’ en ‘heel creepy’ was niet veel te merken. Het was een warme, tropische dag en er hing een serene rust en een heerlijke stilte in het park. Ik vond het allemaal helemaal prima!

Nadat we nog wat verder het park ingelopen waren over het inmiddels dichtbegroeide jungle pad kwamen we aan bij een open vlakte. Ah, dit moest wel de beruchte ‘crocodile pit’ zijn geweest waar iedereen op internet over sprak!

Het verhaal gaat namelijk dat toen het park gesloten werd, de krokodillen, in plaats van dat ze overgeplaatst werden naar een ander park gebracht, werden achtergelaten.

De hongerige krokodillen gingen vervolgens zelf maar op jacht en gezegd wordt dat een aantal mensen die het aandurfden om het park toch te betreden dit uitstapje niet hebben overleefd…

Maar aangezien er een school direct naast het park ligt leek mij dit verhaal ergens een beetje sterk.

We maakten wat foto’s en dwaalden nog een tijdje door het verlaten park. Goed oplettend dat we niet per ongeluk in de spinnenwebben liepen die er tussen de bosjes hingen (met behoorlijke joekels van bewoners). Of dat we oog in oog kwamen te staan met een van de vele slangen die zich daar huisvesten. De enige interactie met ‘Indonesian Wildlife’ wat we die dag hadden was met een verlaten groepje verhitte geiten. Die hun verkoeling zochten in de schaduw van de bomen van het park. En ik kan je vertellen, het onverwachte geblèr van een groep geiten in een verlaten ‘spook’ park, kan zorgen voor een behoorlijke hartverzakking.

Ok, toch een echt spooky randje! Toen ik bij thuiskomst de foto’s terug keek schrok ik me dood. Boven het gebouwtje in de crocodile pit, leek er tussen de bomen wel iets een schim? Of een meisje met lange zwarte haren en een wit gewaad? te staan. Super freaky! Na veel inzoomen, werd het beeld niet veel duidelijker. Waarschijnlijk was dit gewoon een schaduw van de boom of de lichtval wat de indruk gaf van een persoon. Maar een creepy touch was het zeker wel! (of was er misschien toch iets ons stiekem aan het bespieden…?)

 

Er was naast wat vervallen gebouwen niet veel meer over van het park. Het was ook moeilijk te raden waar de gebouwen ooit voor gediend hadden.

 

Recentelijk hoorde ik dat ze op dit moment een festival organiseren in het park.

Ik ben heel benieuwd of het park ooit nog opgeknapt zal worden en een nieuwe bestemming zal krijgen. Tot dan blijft het Hof van Eden van een groepje verdwaalde geiten.

– Lielo