The Mystery Spot

De makkelijke tussenstop

Bij het voorbereiden van onze reis kwam ik er al snel achter dat de interessante locaties zich vooral concentreerden in of om grote steden. Zoals je misschien hebt gemerkt, zijn er al acht blogs gewijd aan Los Angeles alleen (en daar keren we later deze reis nog terug). Mocht je nog steeds niet moe zijn van mijn inconsistente gebruik van heden en verleden tijd door elkaar, dan mag je lekker mee naar de Mystery Spot in Santa Cruz!

Allereerst: de route die we hebben gereden van Los Angeles naar het noorden was echt prachtig. Niks spookachtigs aan eigenlijk. Mooie vissersdorpjes, bultrug-walvissen, zeeolifanten, prachtige natuur. Wie overweegt om niet de kustroute te rijden in Californië, loopt echt wat mis. Goed, hebben we de standaard vakantiepraat ook weer achter de rug (nee, serieus…als je het wil weten kun je het natuurlijk altijd vragen). Want we zijn hier natuurlijk maar voor één ding: de vreemde attracties en locaties. De hele reden van dit blog! Een verzameling van rariteiten waar ik me vol overgave op wil storten de rest van mijn leven.

Dus werd het wel weer eens tijd voor een bijzonder tussenstopje dat op de route naar San José zou liggen: the Mystery Spot. Eigenlijk één van die dingen die ik zo tussen de bedrijven door had gevonden in alle lijstjes en atlasobscura pagina’s. Zag er wel grappig  uit, een scheef huisje ergens in de bergen waarbij het leek alsof de zwaartekracht helemaal overhoop was gehaald. Leuk voor de foto’s, zo’n optische illusie. Maar wel alleen als we er tijd voor hadden.

Schots en scheef

Aangekomen op de Mystery Spot in Santa Cruz hadden we nog steeds niet zoveel verwachtingen. In de enorme gift shop (hebben we hem weer!) konden we een kaartje kopen voor de tour die een kwartiertje later zou beginnen. We sloten ons aan bij een klein groepje, om vervolgens met de meest onverstaanbare kerel die ik in mijn leven heb ontmoet mee te lopen. Gelukkig hadden we het bovenstaande bord nog om ons een klein beetje duiding te geven waar we nu eigenlijk net die zeven dollar voor hadden neergelegd. Lang verhaal kort – een hele poos geleden kochten mensen een stuk land maar ze moesten de heuvel er bij nemen. Op die heuvel bleken apparaten van slag te raken, het kompas klopte niet meer en mensen werden licht in hun hoofd.

Daarna nam de gids ons mee de steile heuvel op naar het scheve huisje dat we eerder gezien hadden op internet. De heuvel oplopen was al een klus op zich, onze personal trainer hoefde zich in ieder geval geen zorgen te maken dat we niet aan onze beweging kwamen deze reis. Toch was het bij het huisje anders. De grond was niet eens zo heel steil, maar onze gids deed een soort Michael Jackson move om te laten zien dat de zwaartekracht hier toch echt een beetje anders was. Het verhaal dat het huisje van de berg was gegleden en tot stilstand was gekomen tegen de boom was een béétje ongeloofwaardig, maar we kwamen ook niet echt voor de waarheid.

Villa Volta

In het huisje werd het pas echt raar. Want hoewel je buiten denkt ‘ah joh dat is gewoon een optische illusie’, voelt het binnen meteen heel anders. Het klinkt misschien ongeloofwaardig, maar we hebben er echt mensen om zien vallen. Alles wat je voelt gaat compleet in tegen wat je kunt zien. En hoewel Thomas en ik een paar uur ervoor nog in een boot walvissen aan het spotten waren, leek de zeeziekte pas hier toe te slaan. Dit was compleet onverwacht, want als je het ’trucje’ door denkt te hebben, zou je er minder last van moeten hebben. Althans, dat denk ik altijd. Er zijn genoeg mensen die ook nog steeds ongemakkelijk worden van Villa Volta in de Efteling. Daar is dit denk ik het best mee te vergelijken. Alleen hebben we hier te maken met meer dan alleen de illusie van veranderde zwaartekracht door het perspectief van deze blokhut. De Mystery Spot bevindt zich namelijk op een gravitatieheuvel.

Gravi..wattes?

Tja, ik had er zelf ook nog nooit van gehoord, maar als je een blog schrijft ontdek je nog eens wat. Een gravitatieheuvel is een plek waarin je geen besef meer hebt van de zwaartekracht. Onder andere door het ontbreken van een horizon, maar ook omdat objecten en bomen zich in een bepaald hoek bevinden ten opzichte van de vloer, waardoor je niet meer door hebt wat recht is en wat niet. Het gevolg is dat je een bal omhoog kan zien rollen op een plank die schuin naar boven loopt. En dat is geen grap, want dat is zo’n beetje het eerste wat ze ons lieten zien op de Mystery Spot.

Maar dat was niet het enige. De gids haalde ook regelmatig zijn trouwe waterpas tevoorschijn. Waterpas op de balk, twee mensen erop, zou moeten kloppen toch? Hoewel de mensen eerst even lang waren, leken ze bij het verwisselen van plek ineens enorm te verschillen in lengte. En ook al heb ik nu van alles gelezen over gravitatieheuvels en optische illusies, als je daar staat valt je kaak toch wel even een paar centimeter richting de grond.

De grande finale

Ik geef het heel eerlijk toe: ik word heel onrustig van optische illusies. Weet je nog die boeken waar je scheel moest kijken en dat je dan iets in 3D zag? Die wilde ik het liefst het raam uitsmijten. Ik word oprecht agressief van de ‘blauw met zwart of goud met wit’ gesprekken. Dat kan ik gewoon niet aan. Geen idee waarom, maar alles wat met visuele mindfuckerij te maken heeft is mijn grote nachtmerrie. Primeurtje, want bijna niemand weet dit. Ik ben dan ook vrij sceptisch, ook al weet ik dat het rationeel te verklaren is. Want alles is maar hoe je het zelf interpreteert, dus misschien zie je hier ook maar gewoon wat je wil zien (al vond mijn maag dat net iets anders).

Leuk allemaal. Maar dan moet je ineens meedoen in zo’n experiment. Heel simpel: eerst klein vrouwtje, dan steeds iets groter. Ik mocht op de vierde plek want we waren in Amerika en daar ben ik een soort Hagrid qua lengte. Zoals je hier onder kunt zien, mooi rijtje van klein naar groot. Oh, en de balk waar we op stonden was waterpas (heel belangrijk voor deze truc).

Huup huup…

Vervolgens moesten nummer vijf en ik omwisselen met nummer één en twee. Zoals je kunt zien begon het toen een beetje raar te worden, want ineens waren we allemaal even groot. En niet alleen vanaf waar de foto werd gemaakt, ik kon het kleinste vrouwtje ineens recht in haar ogen aankijken. En de dame die net nog en half kopje groter was, was nu precies even lang.

Nu kwam de kers op de appelmoes: de kleinste en de grootste mochten nog een keer van plaats wisselen. Niet alleen waren wij in het midden allemaal nog even lang, maar het kleine vrouwtje leek nu nog kleiner! Ik snapte er helemaal niks van. Daar ging mijn sceptische geest, en ik denk dat ik tot op heden nog steeds een beetje verbaasd ben over wat er hier allemaal gebeurde. Duizend online artikelen kunnen niet op tegen wat ik daar gezien heb. Of het nu komt door de zogenaamde komeet die er neergestort zou moeten zijn, of de magnetische kracht van de heuvel, of het feit dat het brein gewoon niet opgewassen is tegen alles dat niet lijkt te kloppen… The Mystery Spot is een vreemde en leuke ‘roadside attraction’ waar je echt wel een paar dollar voor kunt missen.

Al is het maar om andere toeristen om te zien vallen….haha.