Winchester Mystery House

Dat huis, dat vervloekte huis…

Op dit moment zit ik 3 uur in de trein van Middelburg naar huis, maar met mijn hoofd ben ik weer even in het zonnige Californië. En intussen zijn we in de blog-reconstructie van de reis in oktober aanbeland bij de ‘holy grail’. Heb nog even geduld: ik ga weer wat achtergrondinformatie geven en kom dan tot de kern.

Het mag intussen wel duidelijk zijn dat deze halloween-ghost-horror-trip een lang gekoesterde wens was, maar hoe ik die precies wilde invullen had ik nooit echt voor ogen. Eigenlijk wilde ik de belachelijk slecht bedachte rit maken van New Orleans naar Los Angeles, wat eigenlijk gewoon neer komt op heel veel uren op een kale snelweg in Arizona en Texas. Totdat mijn vriendin Eliza me uit het niets wees op het Winchester Mystery House. Had ze ergens over gelezen, kwam een film over uit ofzoiets. Samen keken we even naar het bizarre bouwwerk en vanaf dat moment liet het me niet meer los. Ik moest er naartoe. Geen twijfel over mogelijk. En zo ontstond een reis die helemaal gebouwd was rondom één idee: met Halloween zou ik in het meest vreemde huis van de VS zijn.

Oké, heel bijzonder…een huis…

The Winchester Mystery House is niet zomaar een huis. Het is een huis met 160 verschillende kamers, waaronder 2 balzalen, 40 slaapkamers, 2 kelders en 17 schoorstenen. Allemaal van één vrouw: Sarah Winchester. Wat moet een vrouw nu met zo veel kamers? Was ze een soort ultiem kattenvrouwtje met kamers voor haar harige vriendjes? De ‘waarheid’ is veel vreemder dan dat: Sarah bouwde de kamers om te ontvluchten aan de geesten die haar in haar leven achtervolgden.

 

 

 

 

Sarah was de vrouw van de wapentycoon William Wirt Winchester. Na zijn dood in 1881 erfde Sarah zijn fortuin en de helft van de aandelen in het bedrijf, waardoor ze ineens de beschikking had over ongeveer 519 miljoen (als we het vandaag de dag zouden berekenen). Wat ze met het geld van plan was is vrij bijzonder te noemen. Ze pakte haar spullen, verkaste naar de andere kant van de VS en begon daar aan haar levenswerk: the Winchester Mansion. Er zijn twee theorieën over de reden waarom Sarah dit besloot te doen. De eerste is simpel en daarmee ook de saaiste: ze wilde naar het warme westen, en zocht iets om zich bezig te houden. Aangezien ze geld genoeg had kon ze als een soort doorgeslagen amateur-architect haar volledige VT-wonen fantasie realiseren.

Spookverhalen

Het tweede verhaal is veel fascinerender, en dit is het verhaal dat de meeste mensen (willen) geloven. Sarah ging na de dood van William Wirt naar een medium, om haar in contact te brengen met haar overleden man en kind. Het medium vertelde haar dat de overleden zielen van de slachtoffers die waren gemaakt met de wapens uit haar man’s imperium, haar zouden achtervolgen tot haar dood. Het enige wat ze kon doen om de geesten tevreden te houden was haar huis constant blijven ontwikkelen om ze een thuis te bieden.

En aangezien het Winchester geweer nogal effectief was, betekende dit niet een kamertje of twee. Het Winchester huis bleek een project van enorme proporties te zijn, waarbij Sarah een huis van zeven verdiepingen bouwde, met totaal bizarre architectonische beslissingen. Trappen en deuren die nergens heen gaan, ramen die uitkijken op andere kamers, ramen in de vloeren, zigzaggende trappen met treden van een centimeter of vijf. Tijdens een aardbeving in 1906 gingen er een aantal verdiepingen verloren, waardoor er nu nog ‘slechts’ vier verdiepingen over zijn. Nadat Sarah Winchester overleed in 1922 werd het huis opengesteld voor publiek en tot op vandaag de dag is het een populaire attractie in San José.

Winchester Mystery House plattegrond

Halloween Candlelight tours

Als je the Winchester Mystery House wilt bezoeken heb je een aantal opties: een tour overdag, een uitgebreide tour overdag en met speciale gelegenheden de extra spannende ‘candlelight tours’ in het donker. Dat hoef je mij dus geen twee keer te vertellen: het bekendste spookhuis bezoeken, OP HALLOWEEN, in het donker. Zwetend achter de computer kaartjes gescoord van 50 dollar per persoon, maar dan heb je wel de ultieme Mystery House ervaring.

Dus wij met z’n twee in de auto naar het Mystery House. Het vreemde is dat je je totaal niet voor kunt stellen waar dat huis staat. In mijn hoofd stond het ergens achteraan een lange oprijlaan, in een veld. Helemaal stil en verlaten, en waar je dan met een klein clubje heel bevoorrecht met een gids naar binnen ging. Een soort Ghost Adventures light, waar we misschien wel een kleine seance konden doen om te testen of er nu echt per kamer wel zoveel geesten zijn. Man, man, man, had ik me even vergist.

Het pretpark dat Amerika heet

Daar stond ze dan, het Mystery House. Ingebouwd tussen de fastfood-restaurants, mega parkeerplaats naast de deur. Aan een doorlopende weg, grote palmbomen in de tuin. Rijen dik, metaal detector voor de deur. Een kind dat niet naar binnen mocht omdat hij geschminkt was en dat werd duidelijk verboden op de tickets. Op de binnenplaats een kermis aan allerlei kraampjes, versieringen en lampjes. Net zoals de Dia de Los Muertos viering in Los Angeles was dit een soort Disneyland voor volwassenen. Ik moet wel zeggen dat ik een beetje teleurgesteld was toen ik binnen liep. Misschien was het in mijn hoofd ook wel te erg een eigen leven gaan leiden, dat hele huis.

Dan nog het tweede punt: ook hier was het ten strengste verboden om in het huis foto’s te maken tijdens de tour. Geen idee hoe dat bij de tours overdag zit, maar hier was het echt een grote no-no. Dus ook jullie zullen het moeten doen met wat schaarse foto’s, je verbeelding en de beschrijving die hier volgt. Denk je: ‘nah, nu weet ik wel genoeg, dat hele huis begint me nu al te vervelen’ – hopelijk tot het volgende blog waar we wel iets meer kunnen laten zien.

Dertien deuren

De tour was lekker bombastisch, met een thema: the thirteen doors. Verklede gidsen loodsten ons het huis in, onder de begeleiding van een gaslamp en theatrale verhalen over de obsessie van Sarah Winchester met het getal dertien. Achteraf blijken die verhalen wel waar te zijn, maar de invulling van de Halloweentour was op zijn zachtst gezegd ongeloofwaardig. Kennelijk moesten we door dertien deuren om contact te maken met de gene zijde, maar dit waren allemaal deuren die qua setdesign meer in de buurt kwamen van de Efteling dan dat ze iets weg hadden van de originele architectuur. En daar lag de focus de hele tour op. Hoewel we in interessante ruimtes terecht kwamen, werd er snel overheen geschreeuwd met ‘het grote verhaal’ van de dertien deuren. Op verschillende plekken stonden acteurs om het verhaal nog wat extra aan te dikken, waarbij we op rap tempo van de ene naar de andere kamer werden geloodst.

Wat het iets spannender maakte, waren de actrices die door de gangen leken te zweven. Allemaal verkleed als wijlen Sarah Winchester, met een zwarte jurk en een zwarte sluier. Een dikke (commerciële) knipoog naar de film Winchester uit 2018. Dat maakte het nog net een beetje meer Halloween Fright Nights dan de historische griezeltour waar ik eigenlijk op hoopte.

Hallo, geesten?

Een aantal bijzondere plekken waar we iets langer stil bij stonden waren de zigzagtrap met treden die niet dikker waren dan een centimeter of vijf. De trap was zo gebouwd omdat Sarah Winchester leed aan artritis, maar toch trap wilde lopen. Ook bleven we iets langer in de Seance-kamer, waar vroeger niemand in mocht van weduwe Winchester. In die kleine ruimte werd ons nog een keer gewezen op het verhaal over Sarah en de geesten, en dat ze in de bewuste kamer contact zocht met de geesten die klaarblijkelijk in haar huis verbleven. Heel snel heb ik mijn EMF-meter uit mijn rugzak getoverd, maar dat was zonder resultaat. Nu wijt ik dat deels aan mijn scepticisme, maar ook aan het feit dat het huis zo enorm volgepropt zat met verklede toeristen dat ik als geest ook wel het hazenpad zou kiezen.

Door to nowhere

Eenmaal buiten konden we het huis van wat dichterbij inspecteren, zonder dat we weer moesten kijken naar een speciaal decorstuk of onder lichte dwang werden verzocht door te lopen. Toen begon het pas echt op te vallen hoe vreemd het huis eigenlijk was. Met als hoogtepunt de ‘door to nowhere’ aan de zijkant van het huis. Dat was een van de elementen die mij echt deed afvragen hoe het huis er in het hoofd van Sarah uitgezien zou moeten hebben. Stel je voor dat ze op een dag niet meer door had in welke kamer ze was en de deur in het luchtledige open deed? Misschien was dat wel haar gevoel voor humor. Of was het dan toch om de onrustige zielen op het verkeerde been te zetten? Wie zal het zeggen? Ik dacht zelf altijd dat geesten geen boodschap hadden aan deuren, maar het zou zo maar eens anders kunnen zijn.

En toen?

Nou, toen waren we klaar. En dat was het. Geen portaal naar de gene zijde op de dag van de doden. Geen kippenvel, geen cold spots. Alleen maar een grappige tour door een semi-pretpark dat gestoeld is op een bijzondere geschiedenis. Maar toch heeft the Mystery House mijn fascinatie niet gedood. In tegendeel: meer dan ooit wil ik terug naar het huis om het in volle glorie te ervaren bij een meer historische tour. Zonder gimmicks, acteurs en dertien deuren. Gewoon alle ongelofelijke bouwkundige keuzes, die kant noch wal raken. The Mystery House is voor mij dus nog steeds een mysterie, maar wie weet verschijnt er op den duur wel een deel 2 van dit verhaal…