RMS Queen Mary

Morgenstond heeft geesten in de mond

Leuk hoor, ver reizen, maar ik ben ontzettend slecht met jetlags. Zo slecht dat ik met een uur tijdsverschil in Portugal al om negen uur naar bed wilde omdat mijn lichaam het wel tijd vond geworden. In Bonaire resulteerde het in vroege snorkel-avonturen bij zonsopkomst, maar wat moet je doen in een stad als LA als je om vijf uur ’s ochtends klaarwakker in je bed ligt? Onze eerste ochtend gingen we naar Griffith Observatory, waar we ongestoord een prachtig uitzicht hadden en nog een bonus: je hoeft nog geen parkeergeld te betalen als de hele stad nog op één oor ligt.

Hoe strak ik deze reis van te voren ook gepland had, de extra ochtenduurtjes had ik er niet echt bij gerekend. Gelukkig ben ik supergoed in het dichtsmeren van extra vrije tijd, én stonden er nog wel wat dingen op mijn vakantiewensenlijstje die niet helemaal op de route lagen of waar we eigenlijk geen tijd voor hadden. Dus met de belofte van een filevrij LA lokte ik Thomas mee naar de RMS Queen Mary, een reusachtig schip in de haven van Long Beach. En niet alleen omdat ik vroeger geobsedeerd was door de Titanic (de boot, niet de film), maar omdat ik in mijn voorpret research al meerdere keren had gelezen dat deze boot niet alleen levende gasten aan boord schijnt te hebben.

Het achtergrondverhaaltje waar jullie natuurlijk allemaal op hopen

Ik beloof plechtig dat ik het deze keer korter zal houden, maar ik wil jullie de mooie geschiedenis van dit schattige bootje niet ontzeggen. De RMS Queen Mary is eigenlijk het zusje (ook al is ze véél groter) van de Titanic. Gebouwd omdat de Britten de baas wilden blijven in de trans-atlantische scheepvaart, en vernoemd naar de vrouw van koning George V. In de tweede wereldoorlog werd de Queen Mary gebruikt op troepen te vervoeren, waarbij het schip in juli 1943 bijna 17.000 passagiers vervoerde (voornamelijk soldaten). De boot is groot, maar die aantallen lijken me zelfs hier niet comfortabel. In 1968 maakte ze haar laatste overtocht als passagiersschip en tegenwoordig ligt ze in de haven van Long Beach. Het schip is nu omgetoverd tot een hotel en museum, waar je in een scheepscabine kunt overnachten.

Leuk, zo’n obsessie met grote boten, maar we zijn hier voor de geesten toch?

Voordat we op reis gingen heb ik het hele internet afgestruind naar vreemde en spookachtige plekken die we konden bezoeken. Je komt dan best wel veel tegen, vooral veel hotels en huizen waar het schijnt te spoken. De Queen Mary leek ook weer zo’n standaard verhaaltje. Oeh, het is ‘oud’ (voor Amerikaanse begrippen), en dus zien en voelen mensen er van alles. Maar zolang je er niet ’s nachts in je eentje rondloopt blijft het toch maar gewoon een schip. En om heel eerlijk te zijn had ik niet zoveel zin om nog wat extra dollars neer te leggen voor een rondleiding op een boot.

Althans, dat dacht ik. Totdat ik een vlog aan het kijken was waarin Mykie van Glam and Gore ook had gehoord dat er geesten waren op de boot. Daarin kwam ik er achter dat het niet alleen spookt, maar dat er zelfs een compleet gezin is uitgemoord in kamer B340 van de Queen Mary. Oh en er zijn twee vrouwen verdronken in het zwembad. En er is een kok vermoord. Er schijnen 150(!) verschillende geesten te zijn waargenomen op het schip, door alle jaren heen. Genoeg reden om er een blog over te schrijven, dacht ik.

All aboard

Strak plan. We zouden naar de Queen Mary rijden, wat foto’s maken en ik zou het leuk aankleden met een paar enge verhalen over dingen die zich hadden afgespeeld op deze boot. In alle vroegte kwamen we aan bij de haven van Long Beach, waar alles nog gehuld was in dikke mist. Gratis extra spooksfeer! Naast de Queen Mary stond voor Halloween een enorm ‘haunted maze’ opgesteld, dat ik graag wat beter wilde zien. Ik klom en trapje op en Thomas en ik zochten naar een betere plek om alles te kunnen bekijken. Een man voor de ingang van het hotel wenkte ons en zei ‘dat we best naar binnen mochten hoor’. Hij wees ons op de Starbucks aan boord van het schip, zodat we even in rust koffie konden drinken als we wilden. Score! Ineens stonden we in de lobby van een spookschip, zonder tour, zonder entreegeld en zonder enig idee waar we heen moesten. En ook hier lag iedereen nog te slapen, dus we hadden het hele schip voor onszelf.

Helemaal alleen?

Omdat ik niet had verwacht dat we aan boord mochten, had ik de EMF-meter niet meegenomen. Dit was namelijk echt het perfecte moment om mijn scepticisme over de meter op de proef te stellen. Ik bedoel, met 150 geesten aan boord is de kans dat je er eentje tegenkomt natuurlijk best aanwezig. Dus werd het een wandeling door het schip. En onder het mom van ‘oh hi we are looking for Starbucks’ hadden we bedacht dat we best wel overal mochten komen. Maar het vreemde bleef dat we echt helemaal alleen aan boord waren. Dat maakte het extra griezelig, zo’n oud schip, geen enkel geluid.

Want een raar, eng schip is het wel een beetje. De donkere houten gangen, scheve lampen… Het heeft gewoon een vreemde sfeer. Het is alsof je door een groot Victoriaans huis loopt, maar dan op zee. Een van de meest vreemde ruimtes die we tegenkwamen was de kinderopvang, die nog in de oorspronkelijke staat was. Ik weet niet wat het is met oud kinderspeelgoed, maar het geeft me toch altijd wel een beetje de kriebels. Gelukkig bewoog er niks en hoorden we geen kinderstemmetjes (stel je voor…).

Titanic dromen

Toch was dit wel een droom die uitkwam. Ik had als kind maar wat graag op de Titanic rondgelopen, maar helaas werd ik een kleine 80 jaar te laat geboren. De Queen Mary is denk ik een van de plekken waar je het dichtst in de buurt komt van hoe de Titanic er uit gezien zou hebben. Ook zonder tour kwamen we op interessante plekken: een hal met modelschepen, de radiokamer, het sportdek… en er was zelfs een trouwkapel. De mist maakte dat alles nog spookachtiger en verlatener leek dan het al was. Pas na een uur kwamen we andere mensen tegen, die wél de Starbucks hadden gevonden. Zij sliepen op de boot omdat ze daar een bruiloft hadden de dag ervoor.

Helaas hadden we geen toegang tot de hotelkamers, daar was ik nog wel benieuwd naar. Vooral naar kamer B340, de beruchte kamer waar de meeste paranormale activiteit schijnt te zijn. De kamer is jaren dicht gebleven, maar in mei 2018 geopend voor publiek. Je kan er dus slapen! Als je durft, en als je 500 dollar ergens vandaan weet te trekken. Je krijgt er dan wel een ouijabord bij. En daar ligt dan ook meteen weer de twijfel. De Queen Mary gebruikt haar beruchte spookverhalen om meer toeristen te trekken. Met ghost tours, goochelshows, moorddiners en de spookkamer. Zijn de verhalen wel echt? Of een handige marketingtruc?

Ik ben er in ieder geval niet achter gekomen deze reis, maar wie weet…

Oh, en uiteindelijk hebben we de Starbucks toch gevonden! En voor de prijs van een warme chocomelk kon ik weer een mooie locatie van mijn lijstje strepen.

DIY Audiotour

Toen ik thuis kwam en research wilde doen voordat ik naar Edinburgh ging, ontdekte ik de podcast ‘Haunted Places’. Beetje mosterd na de maaltijd, maar hier vertellen ze verhalen die zich afgespeeld hebben op plekken waar het spookt. De sfeervolle vertelling leent zich perfect voor het luisteren op de plek zelf, als je het mij vraagt. Zo heb je een soort doe het zelf audiotour. Maar ook als je thuis zit is het een aanrader!

Luister hier naar een aflevering van Haunted Places over de Queen Mary