Blauwe Gerrit – De Hoge Veluwe

Verhalen van de Veluwe

Leuk is dat, bedenken dat je een blog wil beginnen over plekken met vreemde achtergrondverhalen. Maar dan duikt toch weer dat obstakel op waardoor het idee voor dit blog ruim vier jaar op de plank heeft gelegen. Het grote enge B-woord: beginnen. Gelukkig is een van ons twee (uche, uche Lielo) wat ondernemender dan de ander, bleek al snel tijdens de eerste poging tot plannen smeden.

Want samen Nederland ontdekken, dat is leuk. Maar Nederland is nu niet een land dat direct bekend staat om zijn mysterieuze achtergrond. In plaats van mistige bergen, donkere tunnels en kasteelruïnes, hebben we Vinexwijken en flitspalen. Toch blijken er wel degelijk een aantal interessante volksverhalen de rondte te doen, die zich ook nog eens afspelen op mooie plekken.

De Veluwe is daar een van. Als je er geweest bent, ken je vast de charme van dit (voor Nederlandse begrippen enorme) natuurpark. Als je er niet geweest bent, neem een keer de moeite. Maar je zal wel denken ‘leuk allemaal, de hei enzo, maar wat is hier nu zo opvallend aan dat het een plekje verdient op jullie blog?’.

Dat is een van de oude verhalen over een vreemd wezen op de Veluwe: Blauwe Gerrit.

Blauwe Gerrit

Blauwe Gerrit is een Veluwse sage over een plaaggeest. Een aapachtig wezentje dat bovenop reizigers sprong en ze neerdrukte op hun schouders, zodat de reis loodzwaar werd. Tegen de tijd dat ze de bewoonde wereld hadden bereikt, waren ze uitgeput. Er zijn verhalen over Blauwe Gerrit die een jonge vrouw redt van de jonker van Bussloo, die haar probeert te grijpen (dus eigenlijk zouden wij niet zo heel veel hoeven te vrezen, zou je denken).

Blauwe Gerrit is een versie van de oud-Germaanse natuurgeesten die ook wel Alven werden genoemd. Hij wordt omschreven als een blauwe, aapachtige verschijning, met ogen als gloeiende schoteltjes. En hoewel hij voor ongemak zorgt, is er niks te vinden over echt kwade bedoelingen. Een veilige keuze voor een eerste ‘spooktocht’ dus.

Aanvaringen met adders

Een van de leuke dingen aan de Veluwe is dat je er op allerlei manieren doorheen kunt. Met de auto, te voet, maar ook op de fiets. Samen met onze chauffeur/dronepiloot/bodyguard Thomas ruilden we de auto in voor de witte leenfietsen die bij elke ingang van het park te vinden zijn. Wat wel goed is om te weten, is dat je niet zomaar gratis de Veluwe op kunt gaan. Met ons enorm goed voorbereide plan (ahum) waren we dan ook enorm in de war over wat we nu moesten betalen en waarvoor.

Je betaalt entree (9,95), maar ook voor je auto. Geen idee waar we nu precies voor betaald hebben, maar een kleine tien minuten later reden we door het prachtige park. Op zoek naar Blauwe Gerrit… met zijn gloeiende ogen…in het volle zonlicht. Dat mocht de pret overigens niet drukken, want niet veel later trapte ik vol op de rem omdat ik een slang op het fietspad had gesignaleerd. Als een Freek Vonk duo doken we op het beest om het te fotograferen. Leuk, zo met je gezicht op tien centimeter van een gifslang op zondagmiddag. En nog steeds geen Blauwe Gerrit op een van onze ruggen.

Het grote kleine fietsjes mysterie

Om heel eerlijk te zijn hadden we ook niet echt verwacht dat we iets vreemds aan zouden treffen op de Veluwe. Maar de belofte van een spooktocht, een middagje drone vliegen en een van de laatste dagen dat het nog écht lekker weer zou zijn, waren eigenlijk al genoeg. Totdat we op een lange weg midden op Veluwe in bijzondere tegenligger troffen. Op een heel klein kinderfietsje kwam een man van in de twintig ons met een brede grijns tegemoet gereden. Denk een beetje Jigsaw, maar dan op zondagmiddag in een heidelandschap.

Een beetje lacherig reden we verder terwijl we druk speculeerden over wat die gast in hemelsnaam op een kinderfietsje deed in the middle of nowhere. Niet veel verder weer een kinderfietsje, maar nu zonder berijder. Dat vroeg wel om een foto, omdat het fietsje daar maar lag te liggen, zo eenzaam in het veld. Om het een klein beetje spannend te maken moest de boom met dat rare takkenhutje in de achtergrond er ook wel op. Mooi plaatje voor het blog, zeker nu we de hoop op Gerrit toch een beetje aan het verliezen waren.

Wel een beetje vreemd, zo’n klein fietsje ver van ons vertrekpunt. En geen familie in de buurt te bekennen. Kan gebeuren, kindje moe, achterop bij papa of mama terug. Geen reden tot het bedenken van wilde verhalen, ook al hadden we net een volwassen man op een kinderfietsje gepasseerd. Tot het volgende kinderfietsje. Naast een takkenhutje. En nog een kinderfietsje. En nog een takkenhutje. Weer een kinderfietsje, weer een takkenhutje. Geen kinderen te bekennen, geen ouders in zicht.

En dan denk je ineens weer aan the Blair Witch Project. Met die takjes, en die kinderstemmetjes. Gelukkig was het nog licht, want anders had die hele Blauwe Gerrit ons gestolen kunnen worden en hadden we de legende van de witte kinderfietsjes heilig geloofd. Misschien niet helemaal het vreemde of onverklaarbare waar we op gerekend hadden, maar een onverwacht mysterie waar we na kilometers nog steeds geen antwoord op hadden kunnen bedenken.

 

Antwoord op deze vraag hebben we overigens nog steeds niet. De medewerker bij de ingang kwam ook niet verder dan ‘hmm, mensen laten weleens fietsen achter, maar geen idee waarom het allemaal kinderfietsjes zijn’. Zou Blauwe Gerrit zich dan toch hebben laten zien? Zo’n blauwe plaaggeest die meelift op kinder ruggetjes waardoor ze allemaal zuchtend en oververmoeid door hun ouders terug naar huis zijn gedragen? Wie zal het zeggen. Over Blauwe Gerrit zijn we nog sceptisch, maar intussen is de Veluwe voor ons weer een legende rijker…

 

P.S. Bonusveluwe

Ook op de Veluwe (niet vreemd, maar wel bijzonder) in plaats van kinderfietsjes: dieren spotten in het wild. We hadden het geluk om edelherten, wilde zwijnen en een adder van dichtij te kunnen zien.