Land van Ooit – Drunen

Het Land van Ooit. Een nostalgische naam voor mensen van onze generatie. Want wie kan zich Kloontje, Sap de Aardwortel en Rak de Reiger niet meer herinneren? In mijn beleving had het park maar een aantal jaar bestaan, maar het land waar kinderen de baas waren is toch echt geopend geweest van 1989 tot 2007. Al zijn mijn bezoekjes waarschijnlijk wel beperkt gebleven tot de jaren waarin ik echt in de doelgroep viel. Een van de momenten die ik me nog heel goed kon herinneren was dat een acteur van het park mijn vader een ‘snorvis’ noemde. En natuurlijk het gedeelte met de reuzen, en die enge vijver met die Stratego soldaten die leken te verdrinken.

Antikraak

Het bestaan van het Land van Ooit was me dan ook best lang ontschoten, tot ik ergens las dat mensen antikraak mochten gaan wonen in het kasteel. Intussen was ik al veel te oud om nog de baas te mogen zijn, maar het leek me magisch om in het roze kasteel te wonen. De beste feesten geven onder de reuzen, in de zomer naast de soldaten in het water. Zo romantisch was het waarschijnlijk allemaal niet, maar het idee was prachtig. Het Land van Ooit werd in mijn hoofd een geweldige plek waar je eigenlijk niet meer mocht komen, een plek die een paar uitverkorenen helemaal voor zichzelf mochten hebben.

Niet veel later verschenen er foto’s en filmpjes van urban explorers die wel de ballen hadden om er naar binnen te gaan. Spookachtige beelden van die soldatenvijver en het opvallende roze huis. Ik heb vaak met de gedachte gespeeld om er een kijkje te gaan nemen, maar ik ben een te grote schijterd om me op privé terrein te begeven. Dus het Land van Ooit zou nooit meer gebeuren.

De poort van Heusden

Totdat… Ik op de Facebookpagina van een vriendin zag dat ze was gaan wandelen in het park. Mijn hartje ging sneller kloppen. Je kon er gewoon in! Geen idee wat ik er aan zou treffen, maar gewoon voor de herinneringen was het al speciaal genoeg. En een blog schrijven is altijd een goed excuus om op pad te gaan, dus na een aantal onderhandelingen over dronespots gingen Thomas en ik op pad.

Tegenwoordig heet het Land van Ooit overigens ‘de Poort van Heusden’, en waar in mijn herinnering de ingang was, is hij nu niet meer. Je kunt parkeren bij het park, maar om daar te komen moet je toch wel een paar vreemde omweggetjes volgen (of wij hebben gewoon compleet inefficient gereden, dat kan ook). Wat ik toen nog niet wist, is dat de parkeerplaats de plek was waar vroeger het Reuzenrijk was.

Volwassen blik

Nadat je onder de haag door bent gelopen, loop je recht op het kasteel af. Van de achterkant, waardoor de magie een beetje ontbreekt. Want als kind ben je helemaal niet bezig met de achterkant, dan is de facade veel te indrukwekkend om ergens anders aan te denken. De antikraak bewoners zijn allang vertrokken, dus ik kon onbeschaamd naar binnen turen (toch nog een beetje moeite met dat hele exploren, zelfs als het mag). Op een steenworp afstand de soldatenvijver, waar ik als kind vaak aan gedacht heb. Want waarom zouden ze vrijwillig hun verdrinkingsdood tegemoet lopen? In mijn hoofd was die vijver dus echt enorm, en heel ver lopen van het kasteel. Valt dat even vies tegen als je volwassen bent!

Bekijk het andere illustratiewerk voor het Land van Ooit van John Rabou op zijn blog

Restanten van Ooit

Naast het kasteel en de vijver zijn helaas nog maar kleine restanten van een magische kinderherinnering terug te vinden. Stukjes muur, een vervallen tribune op kinderformaat, her en der nog wat blokken beton of afgesneden palen. Hoewel ik geen idee had waar alles vroeger precies stond, is het me toch gelukt om wat foto’s te maken van plekken waar ik vroeger ook op de foto stond.

Het contrast is leuk, maar ik had zo graag nog meer tastbare en herkenbare stukjes van het Land van Ooit gezien. Na het beginstukje is het namelijk ‘gewoon maar een park’. Niet echt de spanning die je verwacht als je naar een verlaten pretpark gaat. Ik vraag me af wat er met al die reuzen gebeurd is, waar de zwanenbootjes nu dobberen en wie er nu nog een eerbetoon brengt aan Kos met de Snor. Alleen de soldaten in ‘Waterloo’ herinneren nog aan wat er ooit was. En ik vind ze nog steeds doodeng.