Spookhotels – Los Angeles
* Disclaimer: dit blog gaat in op moorden, verdwijningen en andere zaken die mensen aanstootgevend kunnen vinden. Er wordt niet expliciet ingegaan op de details, maar gevoelige lezers zijn gewaarschuwd.
City of Angels
Hallo! Is ze weer. Toch lastig hoor, bedenken hoe je alles van één reis als een soort 20-gangen menu gaat voorschotelen. Dan maar lekker ouderwets op chronologische volgorde, kun je net doen alsof je mee was en alles mee hebt gemaakt zoals wij dat gedaan hebben. En dan zal ik constant verwijzen naar de vorige blogjes, zodat je alles wel moét lezen… Vooruit, dat zal ik je besparen. Maar chronologisch dus. En we waren net aangekomen in Los Angeles, the city of angels. En de volgende gang? The Cecil Hotel én the Hollywood Roosevelt.
Na de onverwacht spookachtige Queen Mary en een aantal andere (letterlijke) hoogtepunten van de stad zoals Griffith Observatory, Mulholland drive (die komt nog een keertje voorbij) en een poging bij de Hollywood letters te komen, vond ik het wel tijd voor een totaal ander gedeelte van de stad: Skid Row. Niet omdat ik graag wilde kijken of je daar echt neergestoken wordt in akelige steegjes, maar omdat hier een hotel staat waar ik bijzonder in geïnteresseerd was.
The Cecil Hotel
Als je op zoek gaat naar plekken waar het spookt, kom je altijd uit bij hotels. Niet zo gek, want de kans dat er met zo veel wisselende ‘bewoners’ iemand dood gaat of er iemand logeert die niet helemaal koosjer is, is vrij groot. Het beperkt zich meestal tot een bloederige geschiedenis van een of andere bekendheid die er is overleden (zoals in het Roosevelt Hotel), maar the Cecil Hotel is hét horror-hotel in mijn ogen. Een hotel dat in vele opzichten model stond voor de setting van American Horror Story: Hotel. De reden? Daar komen we zo.
Skid Row viel net als alle rampverhalen over files, smog en de zielloosheid van LA reuze mee. Ik ben in ieder geval niet neergestoken, beroofd en heb niemand crack zien roken. Het is wél een ander gezicht van deze stad, maar dat hoort er ook bij. Omdat het in LA nooit regent, is dit namelijk bij uitstek de plek waar dakloze mensen neerstrijken om hun tentje op te zetten. In de jaren ’30 leefden hier wel 10.000 daklozen en nog steeds omvat deze wijk de grootste stabiele groep dakloze inwoners (tussen de 5.000 en 8.000 mensen). Zo overdag in het zonlicht ziet het er minder ellendig uit, maar ik gok dat het harde bestaan zich na zonsondergang meer laat zien. Geen plek om te mijden dus, maar wel eentje waar je je op moet voorbereiden.
Het is dus ook geen verrassing dat the Cecil Hotel geen vijfsterren Hilton was, maar een plek waar juist meer de buitenbeentjes van de maatschappij tijdelijk verbleven. En precies daar komen de vreemde verhalen om de hoek kijken…
Elisa Lam
De voornaamste (lugubere) reden om the Cecil Hotel te bezoeken is de dood van Elisa Lam. Ik lig niet snel van dingen wakker, maar het verhaal van de studente die in dit hotel overleed is me altijd bijgebleven.
Op 13 februari 2013 checkt de Canadese studente Elisa Lam niet uit bij haar hotel Stay On Main (het voormalige Cecil Hotel). De verdwijning is vreemd, maar niemand heeft iets rondom Lam gezien dat aantoont waar ze mogelijk kan zijn. Een poosje later geeft de politie van LA een beveiligingsvideo vrij, waarin Elisa te zien is in de lift van het hotel. En deze beelden zijn zo vreemd en onverklaarbaar dat ze tot allerlei theorieën hebben geleid. Niks schokkends overigens, maar een meisje dat zich erg vreemd gedraagt in een lift en daarna nooit meer gezien is. Was er iemand op de gang? Werd ze achterna gezeten? Had ze een psychose?
De bewuste video van Elisa Lam in de lift
De watertank
6 dagen na haar verdwijning klagen gasten over slechte waterkwaliteit, bruin water en slechte waterdruk. Het personeel gaat op onderzoek uit bij de watertanks op het dak van het hotel en treffen in één van de tanks het lichaam van Elisa Lam aan. Lam is naakt, en er drijven naast haar in de tank een aantal persoonlijke voorwerpen en kledingstukken. Het luik van de tank is dicht en het gat is te klein om het inmiddels gezwollen lichaam van Elisa te verwijderen.
De uiteindelijke doodsoorzaak van Elisa wordt vastgesteld op verdrinking, maar hoe ze precies in de tank terecht is gekomen weet niemand. Er zijn ontelbaar veel theorieën over wat er gebeurd kan zijn, zeker in combinatie met de videobeelden van de lift. Het verhaal is zo onwaarschijnlijk en heeft zoveel mogelijkheden, dat het tot op de dag van vandaag één van de onopgeloste zaken is die me het meest fascineert.
Verschrikkelijk verleden
Toch is Elisa Lam niet de enige gast waarvan haar bezoek aan the Cecil Hotel slecht afgelopen is. Er zijn sinds 1930 zeker 16 gevallen bekend van mensen die tijdens hun bezoek aan het hotel zijn overleden aan onnatuurlijke doodsoorzaken. Niet alleen kent the Cecil Hotel ontzettend veel tragische gevallen van zelfmoord, er werd zelfs een baby door zijn moeder uit het raam gegooid in 1944. De vrouw wist niet dat ze zwanger was en baarde de baby in de badkamer van het hotel.
Daarnaast is het hotel ook nog te linken aan drie andere bekende personen. Het gerucht gaat namelijk dat Elizabeth Short een paar dagen voordat ze vermoord werd gezien werd in the Cecil Hotel. Niet veel later zou ze alle kranten halen als ’the Black Dahlia’. Haar verminkte lichaam werd in 1947 aangetroffen in Los Angeles en ook haar gruwelijke moord is tot op de dag van vandaag nog onopgelost.
Gruwelijke gasten
De andere twee beruchte gasten van the Cecil Hotel waren zelf geen slachtoffers, maar maakten ze juist. Zoals seriemoordenaar Richard Ramirez, die langdurig in het hotel verbleef in 1985. Dat was toevallig ook zijn enige actieve jaar als moordenaar, waarin hij 14 moorden pleegde in Los Angeles en San Fancisco.
En naast ‘Nightstalker’ Ramirez nog zo’n lekkere gezellige gast: Jack Unterweger. Oostenrijks journalist, en oh…seriemoordenaar. Hij vermoordde 11 vrouwen, waarvan 3 in Los Angeles. Net als je dacht dat het niet gezelliger kon worden in the Cecil Hotel.
Al met al is het dus niet raar om the Cecil Hotel uit te roepen tot hét horror-hotel van Los Angeles, misschien wel van de hele VS. Ik wilde er dan ook maar wat graag een kijkje nemen, om te zien of er nog iets was blijven hangen van deze zware en nare geschiedenis. Het hotel is nog steeds actief, je kunt er dus ook gewoon slapen. Helaas werd er op de dag dat wij er waren nét gefilmd. Ook dat is LA, je weet nooit waar Hollywood op de loer ligt. Achteraf is het misschien maar beter ook, ik vind in de lift staan al niet heel ontspannen… zeker niet met de beelden van Elisa Lam in mijn achterhoofd. Misschien een volgende keer, als ik wat meer ghosthunt-ballen heb gekweekt.
The Roosevelt Hotel
Een luchtige tegenhanger van the Cecil Hotel is het Roosevelt Hotel, op Hollywood Boulevard. Stiekem had ik hem al gespot toen Thomas en ik er ’s avonds reden. Maar aangezien we toch ook even het moetje wilden doen van de Walk of Fame, kon ik er mooi nog wat plaatjes van trekken.
In dit hotel werd niet alleen de eerste Oscar-ceremonie georganiseerd (ja, echt), maar het schijnt er ook nog een tikkie te spoken. Maar dan glamorous. De geesten die zich hier laten zien zijn namelijk van een ander kaliber dan de bloederige zielen bij Skid Row. We hebben het hier over grootheden als Marilyn Monroe, die zich kennelijk nog laat zien in haar oude kamer.
No bizz like ghost bizz
Ook acteur Montgomery Clift schijnt regelmatig een opwachting te maken in het hotel. Zijn oude kamer (928) is volgens de verhalen de kamer waar de meeste activiteit is waargenomen. Naast de bekende ‘bezoekers’ van the Roosevelt Hotel worden er herhaaldelijk dezelfde verschijningen waargenomen. Bijvoorbeeld een klein meisje en een geesten die zich ophouden in de balzaal, uiteraard ook in nette kleding (Hollywood, duh).
Helaas moesten Thomas en ik ons vanaf de Walk of Fame nogal haasten naar ons hotel om op tijd uit te kunnen checken, dus kon ik ook hier niet naar binnen om te kijken of er iets te voelen was van deze spookverhalen. En zeker als je zo sceptisch bent als ik, moet het toch één dezer dagen gebeuren. Misschien ben ik toch gewoon een schijterd, en komen al deze excuusjes me prima uit. Wie zal het zeggen? Tot die tijd kijk ik gewoon een beetje van de zijlijn, dan tot de zon ondergaat. En heel misschien slaap ik binnenkort wel een keer in een spookhotel, maar dan begin ik liever met een kleintje.
