Museum of Death

Hey hallo, zijn we weer. Houden jullie het allemaal nog een beetje vol, zo aan huis gekluisterd? Wie had dat ooit gedacht, dat we het begin van 2020 in semi-quarantaine zouden doorbrengen? Ik in ieder geval niet. Gelukkig hebben we het internet nog om ons mee te nemen naar verre plekken en attracties! In dit geval mee naar ‘the Museum of Death’ in Los Angeles. Ook al is het alweer ruim anderhalf jaar geleden dat we hier waren, deze verplichte thuiszittijd zorgt ervoor dat ik weer mijn online zaakjes op orde begin te krijgen. Waar waren we ook alweer?

Na uren rijden zit ons rondje Californië (en een heel klein beetje Nevada) er alweer bijna op. Terug in Los Angeles! En LA heeft echt mijn hart een beetje gestolen tijdens deze reis. Grappig, omdat ik van te voren werd gewaarschuwd voor deze stad. Het zou er niet leuk zijn, en geen sfeer. Misschien hebben die mensen een hele andere kant van Los Angeles gezien dan ik, wie zal het zeggen? Ik zou er zo direct terug naartoe vliegen en me weer kostelijk vermaken denk ik.

De laatste van het lijstje

Een van de weinige dingen die nog op mijn ‘dit-moet-ik-echt-gezien-hebben-lijstje’ stond was the Museum of Death. Dus dat is precies waar we heen gaan op het moment dat we weer terug zijn in de stad van de engelen (en horrorhotels). Nu Thomas al aardig is gewend aan alle gekte, wil hij wel mee. Ik denk achteraf niet dat we dit museum als eerste hadden moeten bezoeken, want het is wel het meest ‘echte’ museum dat we tijdens deze reis bezoeken.

De naam zegt het al: een museum over de dood. En dan niet zoals het begrafenismuseum in Nederland, maar over alle (soms gruwelijke) aspecten van de dood. Ik heb over het museum gelezen en het valt me op dat mensen geschokt zijn door de inhoud van wat er te zien is in het museum. Dat maakt me des te nieuwsgieriger.

Aangekomen in het museum gaan we voor de verandering naar binnen door de giftshop. We kopen een kaartje bij de kassa voor 15 dollar, wat verrassend goedkoop is gezien alle andere attracties die we hebben bezocht. Thomas vertelt de man achter de kassa dat we ook bij Zak Bagans’ Haunted Museum zijn geweest een paar dagen ervoor. De man begint te lachen en zegt dat het museum van Bagans echt belachelijk is en dat Zak iemand is die alles uitmelkt rondom de dood. Daardoor vraag ik me alleen maar meer af wat dit museum dan zo anders maakt.

Mee het museum in

Net als bij Zak Bagans’ museum (en een hele hoop andere plekken die we bezocht hebben) mogen we ook hier geen foto’s maken. Intussen zijn we het gewend, maar het blijft ook hier lastig om jullie mee te nemen in onze ervaring zonder dat daar beeld bij is. Aan de buitenkant mogen we wel foto’s maken, maar de kleurige neon-borden en street art zijn nauwelijks een reflectie van wat er binnen te zien is. Ik zal daarom de tekst aanvullen met wat rechtenvrije foto’s die een beetje een beeld kunnen schetsen.

Seriemoordenaars

De eerste ruimte lijkt verrassend veel op één van de kamers die we in Las Vegas hebben gezien. Ook hier staan we in een kamer vol vitrinekasten met brieven, tekeningen en objecten die ooit van bekende seriemoordenaars zijn geweest. Het wordt meteen duidelijk hoe bedrijvig seriemoordenaar John Wayne Gacy is geweest, want dit museum is ook in het bezit van zijn schilderijen. Net als het Dearly Departed Museum en Zak Bagans’ haunted museum.

Een paar andere noemenswaardige moordenaars die vertegenwoordigd zijn naast de moordclown Gacy zijn David Berkowitz (Son of Sam) en Richard Speck, een van de meest gruwelijke moordenaars die er ooit heeft rondgelopen. Het is bijna niet te doen om alle brieven en berichten te lezen in deze kamer, omdat de hoeveelheid overweldigend is. Wat wel opvalt is dat het hier is uitgestald als een echt museum. Geen verheerlijking, geen rare fratsen of foto’s van mensen die lachend op de foto staan met de moordenaars.

Het is meer een geschiedkundige expositie, waar bij de objecten staat uitgelegd om wie het gaat en wat ze op hun kerfstok hebben. Voor Thomas is deze kamer totaal niet interessant, omdat hij de verhalen erachter niet kent. Voor elke true crime fanaat is het een soort bibliotheek waarin je kunt verdwalen.

Executies

Daarna lopen we een kleine kamer in die gaat over executies. Manieren waarop mensen vroeger geëxecuteerd werden en hoe dit in zijn werk gaat. In de hoek van de kamer staat zelfs een ‘old sparkey’ – een elektrische stoel. Het is toch raar om zo’n ding in het echt te zien en te beseffen dat er iemand op wordt gezet om volgepompt te worden met elektriciteit. Het lijkt me in ieder geval een heel onprettig einde. Of het verdiend is of niet, dat is weer een discussie voor een andere keer.

Alles over begrafenissen

Dan volgt een tentoonstelling over begrafenissen. Passend voor een museum dat ’the Museum of Death’ heet. Van oude begrafeniskleding, tot een pop in een lijkwade…alles is hier te zien. Ik vind het vooral interessant om de gereedschappen te zien die vroeger gebruikt werden voor het balsemen van een lichaam.

Er liggen ook logboeken van de lijkschouwer, waarin is omschreven welke persoon overleden is en waaraan. Dit onderscheidt het museum direct van een museum als dat van Bagans; het is allemaal echt en ongepolijst. Het is ook mooi om te zien dat de rituelen in Amerika toch echt verschillen van die in Nederland. Alles is net wat anders dan ik ooit gezien heb in mijn leven. Er valt nog veel te ontdekken op dit gebied, hoewel de Amerikaanse cultuur dichterbij de Europese cultuur ligt dan dat van andere landen. Dat zagen we eerder ook al op Mountainview Cemetery.

Moord orgie foto’s

Van een tamelijk rustige begrafenisruimte komen we ineens in een hele andere setting. Een gang waarin misschien wel honderd foto’s hangen van mensen die vermoord zijn. Het verklaart waarom er vooraf waarschuwingen worden gegeven voor het museum, want dit is echt andere koek dan wat we in het begin gezien hebben. Het is over het randje van wat eigenlijk ‘kan’. Mensen die vroeger weleens op rotten.com keken kunnen zich er iets bij voorstellen. Als je niet weet dat dit je te wachten staat, kan ik me voorstellen dat je hier heel erg van schrikt. Het werpt dan ook meteen de vraag op over of dit wel gepast is. Ik snap dat het een museum over dood en moord is, maar eigenlijk zou dit niet moeten mogen.

Dan besef ik me ineens waarom we hier geen foto’s mogen maken. Ik denk eigenlijk niet dat het gaat om het verspreiden van de inhoud van het museum (zoals bij de rest volgens mij het geval is), maar meer over wát ze hier laten zien. Hoe komen ze aan dit materiaal? Is dit legaal? Ik vraag het me echt af. Het is zeker niet geschikt voor tere zieltjes. En zelfs als je gewend bent aan dit soort beelden zoals ik, is het maar de vraag of je er op zit te wachten als je nietsvermoedend een gang in loopt.

Heaven’s Gate

Na een klein hok tjokvol met dierenschedels, komen we aan bij de kamer die mij op het spoor van the Museum of Death bracht: de kamer van Heaven’s Gate. Misschien zegt het sommige mensen niets, maar Heaven’s Gate was een sekte die geloofde dat ze opgehaald zouden worden met een ruimteschip om naar ‘het volgende level’ te gaan.

In oktober 1996 pleegden 39 leden collectief zelfmoord in San Diego, Californië. Ze droegen allemaal dezelfde kleding en waren afgedekt met paarse dekens. Ze aten appelmoes met de giftige stof Fenobarbital om zo te overlijden. Dit deden ze in groepen, waarbij de overleden groep geposeerd neer werd gelegd met de lakens over zich heen. De laatste twee mensen van de groep die overleden hadden geen lakens over zich heen, maar beiden een zak over hun hoofd.

Hemelse stapelbedden

Het verhaal van Heaven’s Gate heeft me altijd al gefascineerd en toen ik onderzoek deed naar onze reis naar Californië kwam ik een filmpje tegen waarin iemand de stapelbedden van de sekte liet zien. Precies deze bedden staan in the Museum of Death. De hele ruimte is exact zo ingericht als de kamer waarin een aantal van de sekteleden werden gevonden in 1996, met poppen in de bedden om de situatie na te bootsen.

Ik heb me nooit wat kunnen voorstellen bij hoe dit geweest moet zijn. Maar door het te zien in het museum voelde het alsof ik er echt bij kon zijn. Het heeft een grote indruk op me gemaakt en ik kan nog steeds niet behappen hoe zo’n groep mensen er samen voor kan kiezen om hun ‘lichamelijke voertuig’ te verlaten met het idee dat ze door aliens zouden worden opgehaald. Heaven’s Gate blijft een enorm fascinerend verhaal en mocht je het interessant vinden, kun je er veel over lezen. Als ik één bron zou mogen aanraden voor meer informatie is het de podcast Last Podcast on the Left. Zij hebben gedegen research gedaan naar Heaven’s Gate, maar vertellen het met genoeg humor om je vast te houden.

Moord in Californië

Voor true crime inspiratie kijk the Museum of Death niet heel erg ver. Daarom hebben ze een tentoonstelling gewijd aan moordenaars en misdaad in Californië. Het is geen verrassing dat ook hier Charles Manson alom vertegenwoordigd is. Spahn Ranch, waar de Manson Family zich in de laatste jaren ophield, lag immers vlak buiten Los Angeles.

Maar ook de andere ‘grote namen’ uit LA komen voorbij. Zoals the Black Dahlia, waar we het al eerder over hadden toen we hotel Cecil bespraken. Haar gezicht prijkt ook op de zijkant van het museum als enorme muurschildering. Maar ook hier schiet het museum er weer over, door bij de informatie van the Black Dahlia foto’s te plaatsen van hun jaarlijkse Black Dahlia look-a-like wedstrijd. Voor een museum dat beweert respectvoller te zijn dan het circus van Zak Bagans, voelt dit toch misplaatst.

Sektes en sluipmoordenaars

Niet veel later is het weer door met de ‘gore’. Beelden van de massale ‘zelfmoord’ door de sekte van Jim Jones sieren de muur. Iedereen die iets weet over Jonestown kan zich misschien wel de luchtfoto’s herinneren waar bijna 1000 leden van de groep dood op de grond liggen in de jungle van Guyana. In tegenstelling tot Heaven’s Gate zijn de volgelingen van Jim Jones onder dwang meegegaan in het plan om er een einde aan te maken.

In grote tonnen mengden ze de limonade Koolaid met cyanide, om dit vervolgens te drinken samen met hun kinderen. Op het eerste gezicht leek het misschien vrije wil, maar de geschiedenis van Jonestown leert dat de mensen in Jonestown op een agressieve manier werden gehersenspoeld en gedwongen werden te trainen voor het einde der tijden. Na de eerste paar keer onder dwang de limonade te hebben gedronken, waarbij er niets gebeurde, was het de laatste keer wel raak.

Van het ene ellendige einde naar het andere: een andere sekte die de geschiedenisboeken haalde. In Waco, Texas kwam er op 19 april 1993 op een gruwelijke wijze een einde aan het leven van 76 leden van de Branch Davidians. De sekte was onder leiding van David Koresh en had sinds februari dat jaar een gespannen relatie met de politie. Uiteindelijk werd hun hoofdkwartier belegerd door de FBI, waarbij er gebruik werd gemaakt van traangas en tanks. Door het ontvlambare traangas ontstond er een grote brand en tijdens de brand ontstond er een vuurgevecht. 51 volwassenen en 25 kinderen kwamen hierbij om het leven. Tot op vandaag is het nog niet helemaal duidelijk wie er precies verantwoordelijk is voor de doden.

Naast de foto’s van Jonestown en Waco is de muur van de gang verder bekleed met foto’s van de moord op John F. Kennedy en de executie van Benito Mussolini.

GG Allin & Autopsies

Als frisse afsluiter komen we in een klein filmzaaltje waarin een video van een autopsie draait. De klinische beelden van de lijkschouwing staan in schril contrast met de vitrine in deze zaal, waar de kleding van over de top punk artiest GG Allin is uitgestald. En niet zomaar kleding, de kleren die hij aan had op de avond dat hij overleed.

GG Allin, die bekend stond om zijn bizarre optredens (als je er ooit behoefte aan hebt om iemand zijn eigen stront het publiek in te zien slingeren kan ik je hem van harte aanbevelen) stierf 28 juni 1993 aan een overdosis heroïne. Zijn laatste avond was ronduit baldadig te noemen. Allin, die geboren was als Jesus Christ Allin (wat wil je met zo’n naam) werd in zijn leven meer dan 52 keer opgepakt vanwege zijn optredens.

De avond voor zijn dood gaf hij een show in The Gas Station in Manhattan, waar na 2 nummers de stroom werd uitgeschakeld. Allin vernielde de club, liep naakt (gehuld in zijn eigen stront en bloed) de straat op en ging er vervolgens met een groep fans vandoor. Die avond gebruikte hij zo veel heroïne dat hij in een coma belandde en het niet overleefde. Je kunt je voorstellen hoe de kleding in de tentoonstelling er uit moet hebben gezien.

Gift Shop

Na oneindig veel giftshops te hebben bezocht op deze reis, eindigen we wel op een hoogtepunt. Hoewel dit de allerkleinste giftshop is waar we door naar buiten mogen, heeft het wel de leukste spullen. Aparte t-shirts en ontwerpen gemaakt door lokale kunstenaars, geen prefab onzin maar ongepolijste en authentieke spullen. Dus neem ik een mooie button mee van Heaven’s Gate (wees niet bang, ik heb geen stapelbed) en een kaart met portretten van de grote seriemoordenaars uit de geschiedenis.

Wat vonden we er nu eigenlijk van?

The Museum of Death is echt een fascinerende plek om te bezoeken, maar wel als het je interesseert. Met mijn interesses is het vooral een aanvulling op alles wat ik wel wist. Thomas zegt dat hij er veel geleerd heeft, over GG Allin en Charles Manson. Dat geeft ook wel aan wat voor museum is, je krijgt echt informatie over wat je daar te zien krijgt. Je kunt er op je eigen tempo doorheen lopen en alles wat je ziet wordt goed uitgelegd. Maar ook ik heb er dingen ontdekt waarvan ik nog niets wist en waar ik later nog veel over opgezocht heb. Verwacht geen Disneyland of gelikte attractie, maar een confrontatie met de écht donkere kant van het bestaan.

Oh en trouwens! Mocht je nu zelf the Museum of Death bezoeken, dan heb je he-le-maal niks aan mijn beschrijving. Ze gaan na 10 jaar namelijk verhuizen naar een groter pand. Wanneer ze precies open gaan weet ik niet, dat kun je lezen op hun website. Ook hebben ze een museum in New Orleans (BUCKETLIST HALLO), met weer andere spullen.